Τέσσερα ποιήματα από τη Λίτσα Μόσκιου

 

ΑΚΡΟΒΑΤΗΣ

Ακροβατεί η ψυχή μου... πάνω σε σημεία στίξης…

ώρες ώρες αυτό το κόμμα….
γίνεται δρεπάνι...
και με θερίζει...
μια παρένθεση …
μου περιορίζει το όνειρο…
κάποια αποσιωπητικά με κάνουν να διστάζω …
ένα θαυμαστικό καρφώνεται στην καρδιά μου…
μια παύλα δε μ’ αφήνει πια να μιλήσω…
μια αγκύλη με απομονώνει ….
Κι ένα ερωτηματικό … συνεχίζει να κρατάει το σχοινί τεντωμένο …


Μα επιτέλους που είναι αυτή η τελεία …

Ποτέ δε μ’ άρεσε αλήθεια να γίνω ακροβάτης…

ΑΝΤΙΟ

Κάποτε ήταν ένα αντίο...

Σιωπηλό ... βουβό...
Ένα αντίο που δεν είχε φωνή...

Κι αν κάποιες φορές προσπάθησε να μάθει να μιλάει ...
Η ελπίδα του έκλεινε το στόμα...

Ίσως κατά βάθος φοβόταν να ανταμώσει την αγαπημένη μοναξιά του...
Και ξανά βούλιαζε στη συνήθεια του μείνε...


Κι όλο ψιθύριζε μέσα του ...
αντίο...
είμαι το αντίο...
Κι όμως ...
είμαι εδώ ακόμη...
χωρίς φωνή ... χωρίς τόλμη...

Κινδύνευε να εγκλωβιστεί μέσα στη συνήθεια της σιωπής...

Και τότε η ψυχή, του έδωσε τη φωνή της για να ακουστεί...

Ακούστε με .... Φώναξε ...
Αντίο .... είμαι το αντίο ....


Αντίο λοιπόν ....
Κι αγκάλιασε επιτέλους τη μοναξιά του ...

 

ΤΑ ΧΑΜΟΜΗΛΙΑ

Τα χαμομήλια ...παραμένουν χαμομήλια...
ποτέ δε γίνονται τριαντάφυλλα...
δε φυτρώνουν στις γλάστρες...
ποτέ δε θέλησαν να γίνουν τριαντάφυλλα...
ούτε την ομορφιά, ούτε το άρωμα άλλων λουλουδιών ζήλεψαν...
θα συνεχίσουν να φυτρώνουν ελεύθερα στους αγρούς...
πάντα ελεύθερα... έξω από γλάστρες…

Κι εγώ παραμένω εδώ…
μόνο εδώ…
στο δικό μου χωράφι…
ελεύθερη…

ΛΕΥΚΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ

Άλλαξε η εποχή…
Πήρα το χαμόγελό μου…
Το έπλυνα προσεχτικά…
Κάποιοι <<λεκέδες>> το είχαν λερώσει…
Το έβγαλα στον ήλιο να στεγνώσει…
Κι έπειτα το έκρυψα στη ναφθαλίνη…
Όταν θ’ αλλάξει ο καιρός…
Πάλι θα το φορέσω…
Πεντακάθαρο….
Λευκό χαμόγελο…
Λευκό σα χιόνι …

Λίτσα Μόσκιου