Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

Παρουσίαση μέρους του έργου της Ευτυχίας Καπαρδέλη

 


ΕΡΩΤΙΚΟ ΑΝΘΟΣ

Έλα στο ταξίδι των ονείρων
στο φως του έρωτα
δίχως μίλημα να σε αγαπήσω
νυφούλα  των ρόδων  που ριγώ
με δίδυμα τόξα και
με γοργά βέλη
τον πόθο και την  ψυχή
τρυπώ


Κάλλιστος, λυσιμελής
λογισμού ληστής
έρως γλυκός  ακαταμάχητος
λάτρης  θαυμαστής
την καρδιά μου ξελογιάζει
και ζητώ
το γυμνό κορμί σου
να τυλίξω σαν εραστής


Κύκνος Αλάστωρ
αετός  θηρευτής
στον κύκλο  της αρχής
και του τέλους
το μυαλό μου μαστιγώνει
έρωτας αλλόφρων
στους δρόμους του
κορμιού φιλιά
φωτιά και αίμα……


….. μόνο έλα
με τη γλυκιά
περισσή αποθυμιά
να γείρεις στην καρδιά
χρυσή δοξαριά
με αγάπης σαϊτιά


Δύναμη αρχέγονη
την ψυχή  μου κυριεύει
η ψυχή ερωτοχτυπημένη
σπαρταρά
φυλακισμένη σε
ένα αθάνατο   ερωτικό άνθος
που γλιστρά και ξεφεύγει
πάντα ανθισμένο



XAI KOY

Deep  leafage
deep  root

Βαθύ φύλλωμα
βαθιά ρίζα

Ένα κομμάτι ουρανού
στα πρωινά μάτια μεγαλώνει

a piece of sky
in the mornings glance grows

loot of time the life

λάφυρο χρόνου
η ζωή

Σε κύκλο  με μύρο λεπτό
ένα ροδοπέταλο

In circle with perfume thin a petal Rhodes



Στην Κυριακάτικη Λειτουργία
συμπληρώνω την ψυχή

Στα δάκρυα του Θεού κρύβομαι

Στο εσωτερικό του Ναού
η δοκιμασία με βασανίζει

Στην πύλη της Αλήθειας ξεχάστηκα

Όταν η αθωότητα πεθαίνει
όλα τα λουλούδια του κόσμου θρηνούν

Αγάπησε με πάθος τον κόσμο
ζυμώθηκε με τον Ήλιο
                     και έγινε ένας βαθύς αναστεναγμός

Μουσικοί του δρόμου
δοκιμάζουν τη φωνή  τους
μουρμουρίζουν μελωδικά την ζωή

Θεός
Κρυφό γεφύρι

Δεν σου ζητώ τίποτε
μα μυστικά …μου δίνεις
τα πάντα

Παραδομένος στην αγάπη
Ξέχασα την τραγωδία του κόσμου

Ιησούς
μαστιγωμένα, πληγιασμένα
τρυπημένα, καρφωμένα
μέλη τρυφερά

ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΚΑΠΑΡΔΕΛΗ



Βιβλία…στη σκόνη των βιβλιοθηκών
ακούραστοι μαχητές

Την ελπίδα κάρφωσα
στου άγνωστου φάρου το φως

Χίλιοι –μύριοι τρόποι
να ξοδέψω τις φτερούγες μου

Άσπρα τριαντάφυλλα μοιρασμένα
σε κομμένα δάχτυλα

Τα αγάλματα  ξαγρυπνούν
κάτω από τα  άστρα

Το πιο ψηλό δένδρο, με ένα
τόξο  αρχαίο  σημαδεύω

Χιλιάδες καρδιές
Χιλιάδες λαχτάρες

Τα κομμένα φτερά μάταια ανοίγω
συντρίβονται στο ανώφελο

Στον κόσμο της σιωπής
μαθαίνω να μιλώ

Την ομορφιά  ξερίζωσα, όμως ο σπόρος
αόρατος πάλι ανθίζει

ΑΠΟ ΤΗΝ Α΄ ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΗΣ



 ΕΛΙΑΣ  ΟΜΟΡΦΙΑ

Σε έναν τόπο με αγριελιές γεννήθηκα, σε ένα χρυσοπράσινο τόπο που έφθανε στην ακροθαλασσιά.
Αγέρωχες κορμοστασιές θυμάμαι που στον ίσκιο τους σαν ήμουν μικρό παιδί το γλυκό καλοκαιράκι ονειρευόμουνα.
Χρυσή ελιά με τη σεμνότητα και την υπομονή, αθάνατη ζωντανή. Από τον κορμό τρυφερά βλαστάρια γεννιούνται.
Τα κίτρινα άνθη από τις μασχάλες των βλαστών ξεπροβάλουν τον Απρίλιο.
Ελαιώνες …μια απέραντη έκταση με δένδρα ευλογημένα από το δάκρυ του Ιησού ποτισμένα στο όρος των Ελαιώνων,  εκεί που στάθηκε λίγο να ξεκουραστεί.
Στις γέρικες ελιές βαθιές πληγές στο βάθος του κορμιού ξερή φλούδα,    νεκρή.
Και εκεί που λες θα ξεραθεί, βλαστός γεννιέται μεγαλώνει απλώνει ανθίζει και καρποφορεί.
Χρυσάφι για τους παππούδες μας, ο καρπός… «Γλυκόφυλλη ελιά ….από το βάρος του καρπού χαμηλοί οι κλώνοι».
Εκείνα τα χρόνια  δεν υπήρχαν τα σύγχρονα  μέσα όπως το αμάξι. Μόνο με γαιδουράκι γίνονταν η μεταφορά και με καρότσια που έσερναν άλογα,  έτσι οι δυσκολίες για το μάζεμα της ελιάς ήταν περισσότερες.
Όλη η οικογένεια ετοίμαζε τα πράγματα της και πήγαινε να μείνει στις «καλύβες».
Οι καλύβες ήσαν πρόχειρες κατασκευές διασκορπισμένες στους ελαιώνες. Εκεί αποθηκευόταν το λάδι και εκεί έμεναν όλοι όσο καιρό μαζευόταν ο καρπός.
Το άρωμα του φρέσκου πράσινου  ελαιόλαδου υποβλητικό, έντονο, με άρωμα που σε ξαναγεννά.
Κομμάτια ψωμιού  με τα χέρια κομμένα βυθιζόντουσαν στο ελαιόλαδο. Με ανυπομονησία περίμεναν οι παππούδες μας και οι πατεράδες μας  το αποτέλεσμα του μόχθου της σκληρής  χειρωνακτικής εργασίας για το μάζεμα του καρπού.
Και όταν χαμόγελα διαγράφονταν στα χείλη, τότε ήξεραν ότι είναι  δικαιωμένοι. Με χειρονομίες και δυνατές φωνές  έφευγαν για  το σπιτικό τους ικανοποιημένοι.
Πάντα οι καλίτσες (στάμνες) ήταν γεμάτες με λάδι. Φορτωμένες στα γαιδουράκια δυο από τη μια πλευρά και δυο από την άλλη έφθαναν στο χωριό από το παλιό ελαιοτριβείο.
Κι όλο ο πατέρας μου έλεγε δόξα σοι ο Θεός και φέτος.
Στην Ελλάδα, η θεά Αθηνά στην αναμέτρηση των Θεών,  κτυπά ακόμη και σήμερα το δόρυ της στον βράχο και γεννά την αγριελιά τη ζωή, δώρο χρυσό, δώρο ακριβό, δώρο πανάρχαιο .
Κλίμα γλυκό Ελληνικό την ελιά θρέφει, αφού την αφήνει να ζει μακριά από την  παγωνιά.
Ο παππούς Κώστας στους περαστικούς, τους ταξιδιώτες, τους επισκέπτες που θαύμαζαν τούτο το μέρος  χαμογελούσε και τους έλεγε…………..
«Μάνα και θυγατέρα έχουν το ίδιο όνομα. Παίρνει νερό και δίνει λάδι. Στα δέντρα πάνω κρέμεται. Στις εκκλησιές κοιμάται. Και τα χρυσά της κόκαλα μες τη φωτιά τα βάζω».
Πολλές φορές είδα τον παππού μου να γονατίζει ευλαβικά στο χώμα και να προσεύχεται  σιωπηλά για καρποφορία, για ευλογία.
Και όταν κτυπούσε η καμπάνα ξέραμε ότι κάτι κακό  συνέβαινε.
Μια φορά από τον μεγάλο καύσωνα η φωτιά ξεκίνησε βόρεια του Ελαιώνα και έκαιγε δυο-τρεις ελιές.
Όλοι έτρεξαν να σβήσουν την φωτιά με αξίνες και  κλαριά.
Θα είχαν καεί γύρω στις 100 ελιές, και ενώ όλοι μιλούσαν για καταστροφή μέσα από τις καμένες ελιές το ξύλο δεν είχε πεθάνει.  Ξαναγεννήθηκαν σαν θεία ευλογία.
Ακόμα και σήμερα θυμάμαι τα λόγια του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη όταν διάβαζα το βιβλίο του Γεωργίου  Τερτσέτη που πάντα έλεγε όταν τον ρωτούσαν:
« Η φωτιά τρώει την φωτιά».
Στις παραδόσεις, λυχνίες έκαιγαν με το απόσταγμα του καρπού. Λυχνία σαν την εφτάφωτη, σαν το καντηλάκι που φωτίζει με φως τα ιερά πρόσωπα στις εικόνες.
Το λάδι στο πιάτο του φτωχού δίνει τον χορτασμό.
Το καντήλι της ψυχής μου με το ιερό απόσταγμα είναι ακόμα αναμμένο.
Της καρδιάς το σημάδι είναι στον κορμό χαραγμένο πάνω σε μια γέρικη ελιά στον τόπο που γεννήθηκα, στον μεγάλο Ελαιώνα τότε που η αγάπη σκεπαζόταν με των φύλλων το θρόισμα. Το θρόισμα των λιόδεντρων έχει κάτι ιερό κάτι σεβαστό!
Και τώρα που βρίσκομαι μακριά όλα έχουν αποτυπωθεί όλα έχουν μείνει  στα φύλλα, στα κλαδιά σαν πρωινή δροσιά και όταν θα γυρίσω εκεί θα με υποδεχτούν στάλα-στάλα, θα κυλήσουν να με δροσίσουν να με καλωσορίσουν.
Στα χέρια μου κρατώ το βιβλίο του ΧΕΡΜΑΝ ΕΣΣΕ ……πόσο σοφά γράφει: «Τα δένδρα είναι κειμήλια, όποιος τους μιλά, όποιος ξέρει να τα ακούει, εκείνος μαθαίνει την αλήθεια».



Α΄ΒΡΑΒΕΙΟ 2010-2011 ΜΟΥΣΕΙΟ ΓΝΑΦΑΛΑ

ΑΚΙΝΗΤΟ ΣΩΜΑ


Γη  των υποσχέσεων  ακίνητο σώμα
μες το φως γεμίζεις την ψυχή μου
κοιμισμένα χρώματα βασιλικά αρώματα
στη φλέβα φυλάς, μικρή μου πόλη

Στην πορφύρα της νιότης σε γνώρισα διαβάτη
στα παλιά σπίτια στα ανοιχτά παράθυρα
στις λέξεις που την ψυχή και τη σιωπή
βαραίνουν, στη βαθιά αναμέτρηση

Ο Ήλιος  αλλάζει συνέχεια  γωνία
κι όλο στα πέρατα του κόσμου ταξιδεύει
Αθωότητα και ενοχή σε ένα θαύμα
να με φιλάς, να με ξυπνάς να με κοιμίζεις

Έμαθα να διαβάζω  με τον λογισμό
μπροστά μου απλώνεται  η πόλη
στον ίσιο δρόμο δένδρα ταιριασμένα
στις άκρες των ματιών παγιδευμένα

Τα χρόνια τρυφεροί βλαστοί που ξεριζώθηκαν
λιώνει το στήθος  την καρδιά μου
οι φίλοι ξεχάστηκαν  σε ταραγμένες πόλεις
λευκό αστέρι έγινα και ταξιδεύω

Μα ,κάποιος  θυμάται …κάποιος  λαχταρά
ουράνια δαχτυλίδια από τα ίδια δάκρυα από
τα ίδια φιλιά παλιά και νέα
ο αγέρας φέρνει το φως, του νου τα άνθη
…….. μια νέα μέρα ξημερώνει
  


ΜΕΝΕΞΕΔΕΣ - ΟΜΟΡΦΙΑ ΠΕΡΑΣΤΙΚΗ

Το γυμνό σου σώμα
μενεξέδες έντυσα
στις λίγες μέρες της Άνοιξης

βελούδινο ένδυμα

Στη μέθη της αγκαλιάς σου
μπλέχτηκα στον ζεστό ήλιο
στο αεράκι, μια  ματιά,
ένα ανέμισμα

Στον ανθό της καρδιάς
στο νέο κορμί
δυο χέρια έσμιξαν
στο χρυσό του Φεγγαριού
κομμάτι

Εύρωστη ομορφιά
άνθη που τα πέταλα ανοίγουν
απαλά……ένα - ένα στο φως
της μέρας μαγευτικά

Χειμώνες δεν κουβαλούν
ολόγυμνα θα μείνουν
στην πρώτη βροχή
στον πρώτο Φθινοπωρινό αέρα

ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΤΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΚΗΦΙΣΙΑ-ΛΕΣΧΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ ΚΗΦΙΣΙΑΣ, ΠΟΙΗΜΑ ΜΕ ΤΙΤΛΟ ΜΕΝΕΞΕΔΕΣ -ΕΦΗΜΕΡΗ ΟΜΟΡΦΙΑ,
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ  ΣΕ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ 15 ΜΑΙΟΥ  2009


ΑΧ!!!!!!! ΞΕΝΙΤΙΑ

Ξένος μέσα στους ξένους
Σε άλλη γη στης λησμονιάς τα μέρη
Σε όλες τις χώρες του Ήλιου
Όλες τις νύχτες μου περνώ
Και δεν ξεχνώ, φως και αυγή
Καημός δυσβάστακτος

Παλεύω με της μνήμης τα ξέφτια
Σε μια παιδική εκκλησιά
Του σπιτιού μου ο δρόμος
Παραμονή πασχαλιάς
Αόρατη ύλη με κρατά
Μου φωνάζει πως
Έχω μια Πατρίδα..

Μέσα στις στέρνες της σιωπής
Η φωνή της ψυχής με ένα κομμάτι
Ακίνητο ουρανό Ελληνικό
Πατρίδα μου αγαπημένη
Πατρίδα μου γλυκιά
Ήλιο και μέρα φορώ
Την πληγή δένω με ροδοκλώνια

Στην αγκαλιά της Ξενιτιάς
Η καρδιά μου αργοπεθαίνει
Ανθάκια είμαστε φυτεμένα  σε
Ξένα μέρη
Μακριά από της μάνας την αγκαλιά
Πώς να βαστάξει η καρδιά;

Β ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΟΙΗΣΗΣ
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΚΕΛΑΙΝΩ», ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗΣ ΕΤΗΣΙΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ, ΘΕΜΑ: «ΑΧ ΞΕΝΙΤΕΙΑ», 23ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2008



ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΩΣ

Χώρος ιερός Αρχαίος
κόσμος Ελληνικός
όλα στην Αρμονία την τάξη
την Κοσμική Ισορροπία
η συνάντηση δυο Αετών,
το σημάδι…….
το κέντρο της γης
«ο ομφαλός»

Ένας ευωδιαστός άνεμος παρασύρει
τη σκέψη μου σε όραμα
Δελφοί
στον ιερό χώρο ο Ναός
του θεού Φοίβου Απόλλωνα
ένα δάφνινο στεφάνι λαμπρό με
τιμή κρατώ

όμοιο με εκείνο που φορά ο Αργυροτόξος,
ο Θαργήλιος, ο Σμινθεύς,
ο Εκατήβολος Απόλλωνας
Θεός που προΐσταται της απλής
και ξεκάθαρης γνώσης
τα βέλη του αχτίνες ήλιου
στο ιερό χαράσσουν το επίγραμμα
«γνώθι σαυτόν»

Το ιερό πυρ καίει ακόμα
σε μια άσβεστη φλόγα
Φως Δελφικό, χαρακώνει
σύνορα τάξη και ρυθμό μέσα
στο χάος το μοναδικό
Πνεύμα Αθάνατο Ελληνικό

13-14 Ιουνίου 2009  συμμετοχή στους Δελφούς  «ΔΕΛΦΙΚΟ –ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΩΣ», Δίπλωμα συμμετοχής



ΓΕΦΥΡA

Στο ποτάμι του καιρού
το νερό
ξύπνησε ανυπόταχτο
σαν το ακούραστο κορμί
που την αγάπη
με φλέβα ζωντανή
μοιράζει
με τη βροχή με
στόμα υγρό μαζί της να ενωθεί

Οι μέρες, πέτρινες εντολές
με χέρια  αξόδευτης
δύναμης
και με άσπρες πέτρες
του βυθού
χτίζω γέφυρα
δυο κόσμους, δυο δρόμους
δυο στεριές να ενώσω
τα όνειρα  από τις
όχθες της φθοράς να σώσω

Βυθίζομαι  στην πέτρα
γίνομαι στήριγμα γερό
Γέφυρα βάσταξε τον Ουρανό
το ξάστερο συναίσθημα

Λαογραφικό Μουσείο Σουφλίου «Τα Γνάφαλα». Γνάφαλα 2009, Εκθέσεις καλλιτεχνών



ΕΝΟΣ ΜΟΝΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Μην το αρνιέσαι
το πέρασμα της ζωής
ένα σταυρουδάκι της βάπτισης
στο λαιμό μόνο χωρά
δίχως άλλα στολίδια
Και το κορμί να μυρίζει
τη μυρωδιά του κόσμου
διψασμένο, γυμνό, ανάλαφρο
σώμα …ενός μόνου ανθρώπου
την ψυχή όλη να χωρά, τον
αβάσταχτο πόνο ή τη στερνή χαρά
την πιο γλυκιά
να ονειρεύεται ότι στην αγκαλιά
κρατά όλα της αγάπης τα φιλιά
τα χάδια στα χέρια στο λαιμό
στα αυστηρά άγρυπνα μάτια της ζωής που περνά

Κάποια μέρα στην τελευταία
άρνηση, στον τελευταίο δισταγμό
η καρδιά θα ραΐσει και ο κόσμος
θα γίνει μικρός στενός, θα
φύγεις αμαρτωλός ή αγνός
κατάρα ή επιβράβευση στης ζωής
το πέρασμα μοναχός
 
Ανθολογία ερωτικής ποίησης,
Ερωτικός Μάιος της
Θεσσαλονίκης, Ε΄ τόμος




ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ ΡΙΖΩΣΑ

Τρέμει στα χέρια
η σμίλη
που ακούραστα
το μάρμαρο δουλεύει σε
κορμιά ασάλευτα σε, αγάλματα
της μοίρας τα σημάδια χαράζει

Στη γη την ξένη
στριμώχνεται η πνοή
στην πέτρα της υπομονής
κρυμμένες επιθυμίες
Η πέτρα του ξεριζωμού
Ασήκωτη
τρίβεται, κόβεται, παραμορφώνεται
στο λατομείο της καρδιάς
ο πόνος και ο λόγος
συνθλίβεται

Σαν το χρώμα του
κιτρινισμένου μαρμάρου από
την πολυκαιρία σωπασμένα, νεκρωμένα
αισθήματα της καρδιάς ο σπαραγμός
ένα αγκομαχητό, ένα λαχάνιασμα

Γλώσσα άγνωστη
με τη θέληση κρυφή προσταγή
στον χρόνο
σμίλεψα τους βράχους
σπαθιά άρπαξα
τη μοίρα προκάλεσα
τη ζωή αγάπησα

Α΄ ΕΠΑΙΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ «ΠΕΤΡΑ», Δήμος Χορτιάτη-Πανεπιστήμιο Ελεύθερης Επιμόρφωσης, ΙΟΥΛΙΟΣ 2009



ΤΑΞΙΔΕΥΩ

Ταξιδεύω!!!!
για το παρεκκλήσι της καρδιάς μου
στον ουρανό κόκκινη η δύση ξεψυχά
φλόγα μεγάλη που λιώνει την αφή, την καρδιά
Τα αστέρια μια αλυσίδα γερή πού με ακολουθεί

Σκέψεις ….που μεγαλώνουν μπερδεύονται σε ένα
παμπάλαιο σχέδιο του ουρανού στηΝ ακοίμητη μνήμη στην ακοίμητη φθορά
Στις θάλασσες της αιωνιότητας κολυμπώ
Έγινα κατοικία σε μέρος ερημικό για τα άγρια πουλιά
Μια νύχτα πήρα δώρο ένα μοναδικό κόσμημα την ομορφιά

Άγγελοι των πάγων και της φωτιάς κάνουν προσευχές στο μοναδικό
πολύφυλλο ρόδο στο άδειο μονοπάτι που ενώνει τις έρημους του κόσμου καθώς φυλλορροεί. Γίνεται λησμονημένη επιθυμία, μοναδική αμοιβή.

Η νύχτα υποχωρεί, ξεπροβάλει το φως
ολόλευκοι άσπιλοι κύκνοι με τα φτερά τους την ασχήμια σκεπάζουν

Τα μαύρα μαλλιά σου, οι ατελείωτες σταγόνες της νύχτας
Ένας άσπιλος παλμός το πέρασμα του χρόνου του πόθου ο λογισμός

Στην πρώτη πνοή του Ανέμου, το δάκρυ στο πρόσωπο στεγνώνει
Στα κύματα του ονείρου το μέλλον με καλεί και αξίζει το φιλί
μιας κατάχτησης

Οι αχτίδες του ήλιου περιχύνονται και τρυπούν το μέλλον
Ω Ήλιε!!!!!

Να πιω τούτο το φως μέσα στις φούχτες των χεριών να φωνάξω ζω!!!!
Η καρδιά μου ταξιδεύει, φτιάχνει  σπίτι στα σύννεφα ..ξυπνά με του ήλιου

τα καυτά φιλιά…βροχή φιλιά ηδονικά πάνω στο στόμα στα μαλλιά μιας αγάπης που στου χρόνου το γύρισμα δεν ξεφτίζει δεν τελειώνει αγρυπνά

Από το κέντρο νεότητας  Χαλανδρίου, Δαναΐδων και Αντιγόνης 56, 10 Οκτωβρίου 2009, απονομή Α΄ Επαίνου από τον Σύλλογο των Επτανησίων για το ποίημα της «ΤΑΞΙΔΕΥΩ»



ΧΡΥΣΟΣ ΜΙΣΧΟΣ

Αύγουστος. Ο Ήλιος που ανέτειλε σήμερα άπλωσε τα δάχτυλα  του στα σπίτια της πόλης.
Πέρασε από τα ανοιχτά παράθυρα από όλους τους κοιμισμένους ανθρώπους, χάιδεψε το γυμνό σώμα μου και ύστερα έλαμψε για μια στιγμή.
Γλυκές μυρωδιές στον αέρα, σκόρπιες τούτο το όμορφο πρωινό.
Χρυσές  αποχρώσεις παντού…χυμοί αγάπης …ανυπότακτοι άγγελοι μέσα στις παλάμες που τις πλημμύρισαν οι αχτίδες.
Ακουμπώ το μάγουλο μου στο μαξιλάρι και δεν θέλω να αφήσω αυτές τις τρυφερές στιγμές.
Γεμάτη από Καλοκαίρι σε τούτο το δωμάτιο του Ξενοδοχείου στην γωνιά του μυαλού μου, δεν μπορούσα να ξεφύγω από το παρελθόν  ….που έτρεχε ξοπίσω μου.
Μια φορά…..συναισθήματα χαραγμένα βαθιά  στις ρίζες της ζωής.
Ένας τοίχος το καταφύγιο μου.
Και όλο μου έλεγες θα φύγουμε μαζί…στην ελευθερία.
Σε θυμάμαι να φοράς το ιερό ρούχο της εκκλησιάς και να μου λες.. πρέπει να γονατίσω, να υποταχθώ να ταπεινωθώ να ζητήσω έλεος και εκείνος θα μεσολαβήσει μεγαλόψυχα για μας. Να πάμε στην Αλήθεια.

Η μεγάλη αυλή και η Εκκλησία…..ύμνοι της λειτουργίας στα αυτιά μου ηχούν ακόμα.
Η  μικρή κόκκινη φλόγα του κεριού έλουζε τα πρόσωπα μας.
Πάντα πίστευες ότι μπορούσες να σκαρφαλώσεις σε εκείνη τη μεγάλη ζωγραφιά ψηλά στην κορυφή του Ιερού και να βρεις παρηγοριά στην μεγάλη αγκαλιά της Παναγιάς.
Και οι Άγγελοι ολόγυρα φωτεινά πλάσματα ..ένοιωθες να σε κοιτούν.
Μα εσύ είχες βρει κρυψώνα στον ίσκιο του Ναού πίσω από μια μικρή αποθήκη.
Στην πόρτα το ιερό σώμα του Ευαγγελιστή Ιωάννη  έκρυβε το τρεμάμενο δικό σου.
Ακίνητος, ώρες πολλές χωρίς αέρα κρυμμένος από όλα του κόσμου τα βλέμματα.
Πόσος καιρός είχε περάσει από τότε ..πόσος καιρός!!!!
Και τώρα τα βλέφαρα έγιναν βαριά, η επιθυμία έμεινε γυμνή.
Κοιτάζω το παρελθόν και θυμάμαι σε μια χρυσή κλωστίτσα  κρεμασμένο εκείνο το χρυσό φυλαχτό περασμένο στο λαιμό σου.
Δεν μπορούσε να μας ελευθερώσει.
Πόσο αδέξια σε κρατούσα στην αγκαλιά μου πριν αγαπήσεις τον Θεό.
Σε είχα καλωσορίσει  στην καρδιά μου στα πρώτα λόγια στα πρώτα δάκρυα. Ένα μικρό κορμί γεμάτο ζεστασιά και τρυφερότητα πάνω στο στήθος μου, ένας χείμαρρος σιωπηλής ευτυχίας που ξεχείλισε. Η εμπιστοσύνη, η ζεστασιά με γέμιζαν με εκείνη την χαρά  που έμοιαζε  ασήμαντη και εφήμερη.
Σε έσφιγγα στην αγκαλιά μου και το πλάσμα που την γέμιζε, ανέπνεε μαζί μου.
Και ύστερα δυο κόκκινες φλόγες που έπαψαν να καίνε.
Σε εύρισκα μέσα στους δώδεκα αγγέλους που έπαιζαν και τραγουδούσαν με αρμονία στην Αγία Τράπεζα του Ναού.
Στο χέρι το σημαδάκι  που σε ξεχώριζε ένας μικρός σταυρός, στο δέρμα επάνω ένα γενετήσιο σημάδι.
Καθώς το κοιτούσα μου φαινόταν ένα όμορφο βάρος στα τρυπημένα χέρια του Ιησού.
Στη μορφή αυτή που ήθελες να αντιμετωπίσεις και να ξεπεράσεις.
Τα μάτια μου γεμίζουν λύπη καθώς σκέφτομαι ότι καμιά γυναίκα δεν θα είχε τη δύναμη να σε πληγώσει.
Να απλώσει το χέρι  να σε αγγίξει.
Ένα κομμάτι καρδιάς φεύγει μαζί σου, βρήκε στο ιερό της Εκκλησίας γωνιά.
Η καρδιά της αγάπης στα χρώματα της ιερής αγκαλιάς των αγγέλων μου απάλυναν τον πόνο.
Σε μεγάλες Εκκλησίες μαζί σου γέμισα θεϊκά χρώματα.
Πέτρινες μορφές, ομορφιά που κατοικεί στη στοργή στην ιερότητα στις βαθιές γωνιές του νου, στην αγιοσύνη.
Ο πρώτος μου άγγελος εσύ.
Γέρνω στο φως.
Τα μαλλιά μου δένω με κορδέλα τη δική σου θύμηση …σαν αχνό άρωμα στον αγέρα  η ανάσα σου.
Όποιος αγαπά, πάντα θα αγαπά.
Η ομορφιά το μεγαλείο, χωρά και στην πιο μικρή καρδιά, δένεται ριζώνει βαθιά.
Όλα είναι εκεί για να τα διαβάσεις με ειλικρίνεια.
Κρατάς την πληγή της καρδιάς με χέρια, ανοιχτά ακίνητα. Νομίζεις ότι το πρωινό τούτο φως του Καλοκαιριού  μπορεί να την διαπεράσει.
Γλιστρώ από το κρεβάτι, πατώ με δύναμη στο πάτωμα.
Γέμισα από φωνές ανθρώπων……..
Το μυαλό μου αφήνω να αγαπήσει τούτη την ανάμνηση, χρυσός μίσχος που σκάζει σε αστραφτερό λουλούδι του Ουρανού και γεμίζει το είναι μου, με ακολουθεί.

ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΤΑΙΡΙΑ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙΟΥ ΜΕ ΤΟ ΔΙΗΓΗΜΑ: «ΧΡΥΣΟΣ ΜΙΣΧΟΣ», 2009



ΜΗΝ ΘΥΜΩΝΕΙΣ

Μην θυμώνεις
τρύπες βαθιές οι λέξεις
στο διάδρομο η βουή
μεγαλώνει
Μην θυμώνεις
το μυστικό μας στις άκοπες
σελίδες των βιβλίων
μένει ακόμη

Άγνωστα πρόσωπα μας
κοιτούν από του σπιτιού
την κλειδαρότρυπα
μα εμείς πάντα αφήναμε
την πόρτα ανοιχτή

Τα ρούχα μας ριγμένα
πάντα στην καρέκλα
μας γύμνωσε ο
κόσμος αθόρυβα
με ανεξήγητες σιωπηλές
φωνές

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ
ΙΔΕΟΠΝΟΟΝ-ΠΝΟΕΣ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗΣ,
2009



ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΗΣ ΖΑΧΑΡΟΥΛΑΣ ΓΑΙΤΑΝΑΚΗ

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ: «Και Πνεύμα εμβάλει νέον εν υμιν»
ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΑ

«Δυο χέρια  πλεγμένα
τόση αγάπη για ζωή»

Τα επιγράμματα  της Ευτυχίας Καπαρδέλη στη λιτότητα τους κρύβουν την Αλήθεια, τη Σοφία, την Ανθρωπιά. Είναι ένα όμορφο της ψυχής καταφύγιο στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε. Ο λόγος της Ευτυχίας ρέει σαν δροσερής πηγής καθάριο νερό κι έρχεται  να μας ξεδιψάσει και να μας ανακουφίσει. Αγάπη για τη ζωή, για την Αλήθεια, ελπίδα, προσευχή, πνεύμα, φως.

«Αόρατα χέρια
στήνουν σκηνικά
τις ελεύθερες  ψυχές
να φυλακίσουν»

Η ποίηση της ανοίγει δρόμους και υπόσχεται πολλά για τη συνέχεια.

Θαυμάσιους επιγραμματικούς στίχους μας φιλεύει η ΔΡ. Ευτυχία Καπαρδέλη, στο νέο της βιβλίο: «ΛΟΥΛΟΥΔΑ ΣΙΩΠΗΛΑ», σελ.54, Πάτρα 2009. Δείγματα γραφής:

Στη Δύναμη της ελπίδας
Κλέβω εξόδους ζωής

Στην όραση του κόσμου
Γίνομαι πολίτης του Ουρανού










ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ


Η Ευτυχία Καπαρδέλη  γεννήθηκε στην Αθήνα και ζει  στην  Πάτρα.
Γράφει ποίηση, ιστορίες, διηγήματα,  χάϊ-κου, δοκίμια, μυθιστορήματα. Ασχολείται και με τη ζωγραφική.
Συμμετέχει σε χορωδίες σαν πρίμο σοπράνο. Έχει σπουδάσει  δημοσιογραφία AKEM (Αθηναϊκό Κέντρο Επαγγελματικής Εκπαίδευσης). Έχει πάρει μέρος σε πολλά σεμινάρια εκπαίδευσης, ξέρει  H/Y , 7 προγράμματα, αγγλικά και ιταλικά, κλασική κιθάρα. Ήταν οδηγός στο σώμα της Ελλήνων προσκόπων. Είναι εθελοντής στην πυροσβεστική και συμμετάσχει σε εθελοντικά προγράμματα. Σαν ακροατής φοιτητής παρακολούθησε το 2004 το τμήμα φιλολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών.
Έχει πολλές επιβραβεύσεις σε Πανελλήνιες διαγωνισμούς: πρώτα, δεύτερα, τρίτα βραβεία, επαίνους και τιμητικές διακρίσεις. Το 2008  πήρε το δεύτερο βραβείο σε ανέκδοτη ποιητική συλλογή από τον Φιλολογικό Σύλλογο «Παρνασσός».
Έχει εκδώσει 16 βιβλία και έχουν βραβευθεί σχεδόν όλα.
Έχει συμμετάσχει σε πολλές ανθολογίες εσωτερικού και εξωτερικού.  Μόλις πριν λίγες μέρες έγινε συντάκτρια  της Ανθολογίας στην Ινδική Ακαδημία http://worldpeaceacademy.blogspot.com/2010/10/poets-for-world-peace.html.
Η  πρώτη ποιητική συλλογή  της είναι: «Εκμυστηρεύσεις και φως».  Έχει μια ενότητα στο  πανεπιστήμιο της Κύπρου στον Ελληνικό πολιτισμό. 
Είναι μέλος στην world poets society. H επίσημη ιστοσελίδα είναι http://world-poets.blogspot. com/ 
Είναι μέλος στην IWA (internasional writers ) με πρόεδρο την  Teresinka Pereira.
Τιμήθηκε από την Ινδική Ακαδημία και έκανε την σύνταξη της Ανθολογίας Ειρήνης.

Διεύθυνση Μαιζώνος 229, TK. 26222
Τηλέφωνα: 2610338248 & 6973930402

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου