ALBA BOREALIS (συνέχεια) ΤΗΣ ΑΥΓΗΣ ΤΟ ΜΕΡΟΒΙΓΛΙ
Μα όπου και να ’μαι
εδώ ολόγυρα θα στριφογυρνάω.
Ψάχνω λέξεις μέσα
απ’ του κόσμου τις χαρές,
στεφάνι να πλέξω για τη χαραυγή.
Το πέρασμα στων Ωρών
το αδιαχώρητο, δεν έχει τελειωμό.
Ψίθυροι αναφτερώνουν
στο πρωινό σεληνόφωτο
για το καρτέρι της ροδαυγής.
Προτού σταλάξει το δάκρυ
αναφλέγεται ο πόνος.
Πριν κουρνιάσει η μπόρα
πετάει η θλίψη
στο δένδρο ψηλά της φωτιάς,
με τις πυρακτωμένες
κόκκινες γλώσσες
να περιτυλίγουν και ν’ αναφλέγουν
τον ουρανό.
Το αργοκύλητό της
χρυσόφεγγο αστέρι
λάμπει στο μέτωπο της μέρας.
Όταν τα χρώματα διαθλώνται
στη θάλασσα ακούσια
καταρρέει η πεθυμιά
του ουρανού απ’ το βαρύ
φορτίο της αντανάκλασης.
Στην ιδέα και μόνο
πως με τη σκέψη αποκομίζει κύματα
μ’ ένα χαμόγελο υπαγορεύει στην καληνυχτιά
της ψυχής τ’ ανασκίρτημα.
Μέσα στ’ αφρούρητα πρωινά
σπάζει το κέλυφος για ν’ αναμείξει
κόκκινα, κίτρινα και βιολετί σημάδια.
Πράσινα τα μάτια της ανησυχίας,
γαλάζια αυτά της ευτυχίας.
Μπροστά απ’ το παράθυρο του ουρανού
νωρίς παίζεται η γιορτή
εξέλιξης παράδοσης της μέρας
στις αγκαλιές του κόσμου.
Πίσω απ’ του λόγου τη σιγή
η σιωπή συνθέτει μελωδίες.
Πλανόδιες δροσοσταλιές
φύλλα γίνονται και πολεμούν
να καταλάβουν τις άυπνες
νύχτες του δάσους.
Έρωτας η μελωδία αλλοτινής χαράς.
Με ροδοπέταλα μεθούσε η νύχτα,
που σκάρωσε η αυγή
να κρύψει τις πομπές της.
Κι ανέμιζε ο αγέρας κι έρανε
της νύμφης το φουστάνι,
που άφηνε το στρίφωμα
να δείχνει το φουρό.
Τα όνειρα ήρθαν στον πουρνό της μέρας,
όπου γέννησε τα γιασεμιά,
περνώντας απ’ το πέρασμα
για των Ωρών το αδιαχώρητο.
Χαράματα ξεδίνουν τα όνειρα
στα ανοιχτά πελάγη,
τείνοντας το πλατύγιαλο μέτωπο
στο αψύ βλέμμα της ανατολής.
Πολυδερκής ο ορυμαγδός πλανάται
στου αδάμαστου Δία τ’ αστροπελέκια.
Ma non mica male!
Μέσα απ’ τη σιωπηλή έκθαμβη
έκρηξη σβήνουν τ’ αστέρια,
που διψούν τον ύπνο να χορτάσουν.
Ψίθυροι στο σεληνόφωτο
καλλιεργούν τη σκοτοδίνη
μη δούνε τ’ άστρα το βουνό
και γκρεμοτσακιστούν.
Ολόγυμνη αλήθεια είναι
της μερόβιγλης αυγής
η μυστικιστική συμφωνία.
Μια πάλη με της νοσταλγίας
την ημισέληνο.
Μια αστροφεγγιά απαλλαγμένη
απ’ το αγιάτρευτο πάθος
στήνει καρτέρι στο αλάθητο μεροβίγλι
για να εξασκήσει το βλέμμα.
Στη μελαγχολία της σιωπής
ηχούν τα φώτα
στο σιωπητήριο της μέρας.
Μέσα από συλλογισμούς
κύριων χρωμάτων
ξεπηδά η ευφράδεια της ζωής
να χρωματίσει με χρωματόλυση
μια φανταχτερή αμαρτία.
Και στις Ώρες, που τρέχουν
μακριά να μου φέρουν ζωή,
να προφτάσω,
όσο θα ξανοίγει ο καιρός
ξέρω πως μια μέρα το φέγγος
της Άλμπα θα πιάσω.
Vicky Kostenas Lagdos
Poetessa
Zürich, 24. Mai 2012
Λυρικό απόσπασμα από το ομώνυμο Ποιητικό έργο της Vicky Kostenas Lagdos «Alba Borealis» σε μουσική αποθέωση στίχου από το έργο του διεθνούς ταλαντούχου μουσικοσυνθέτη κ. John Sokoloff «Aurora Borealis» , ενώ η επιμέλεια της βιντεοσύνθεσης ανατέθηκε και ήρθε αίσια εις πέρας από τον αγαπητό φίλο της κ. Γ. Τσιπλάκη, τον οποίο ευχαριστεί από τα έγκατα της καρδιάς της ιδιαίτερα.
ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΕΥΤΕΡΠΗ
Ω, Μούσα των δασόπυκνων βουνών!
Στα ματόκλαδά σου πάνω
οι κερασιές δένουν
τον πρώιμο εύχυμο καρπό
για το φιλί των εραστών.
Αφήνοντας ένα μειδίαμα
στης χαραυγής τ’ αναφιλητό
για να ’χει η μέρα νόημα
και η ζωή το φως της.
Και τι δεν θα ’δινα στίχους σου
στο στημόνι να ’δενα.
Δρόμους να παίρνω, να ξεμακραίνω
και να γυρίζω στην ποταμιά
με τους θυσάνους της καλαμιάς
ν’ αποστηθίζω πουλιών τραγούδια,
να ξεσκιστώ μες τα παλιούρια
για το χορό τ’ ανέμου της λυγαριάς.
Η αποψινή νυχτιά χτενίζεται
με ασημένια χτένια.
Αριπρεπής ο Κίσαβος
σου στέκει επιστεφής.
Μα συ την πένα πιάσε
μην πέσει καταγής.
Σήκω κι αγκάλιασε ό,τι έφυγε
μέσα από μιαν ανάσα χρόνου.
Σύναξε τα ματόφυλλα
στο ιερό λημέρι των Νυμφών
τα πρόσηλα αλώνια με ξανθοήλιαστα
άχυρα ωραίων εποχών.
Κι εγώ να φέρω πάω ένα χαμόγελο,
που άφησε ένα δάκρυ
ν’ αργοκυλήσει
απ’ των ματιών την άκρη.
Ψάξε για ρίμες ποίησης,
που γέννησε η Άλμπα
σαν της ημέρας έφεξε
το φως το ερατεινό.
Ψάξε μέσα στο δείλι,
που χάνεται
σταγόνες για να βρεις
εύδιου φεγγαριού
για να’ χουν τ’ αμπέλια
αιτία κι αφορμή
τον πόνο τους να κλάψουν.
Vicky Kostenas Lagdos
Dichterin
Zürich, 24. Mai 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου