Άλλη μία κυριακάτικη λειτουργία άνοιγε τις πόρτες του ιερού και ξαπόστελνε έξω στο ακροατήριο-ποίμνιο τον προσωποποιημένο, για πολλούς, λόγο του Θεού.
Στο μικρό και άσημο χωριό, ο ναός του Αγίου Απόστολου έμοιαζε να αποτελεί το δημαρχείο, το Διευθυντήριο της Χωροφυλακής, το νοσοκομείο και το ψυχιατρικό κατάλυμα, το πυροσβεστικό κέντρο... συγκέντρωνε το κτίριο αυτό, ο ναός του Θεού, το κάθε αναγκαίο χαρακτηριστικό μίας μικρής κοινωνίας ανθρώπων, που έχουν ανάγκες και υποχρεώσεις, επιθυμίες και κανόνες. Ο χωροφύλακας, ο πυροσβέστης, ο τοπικός άρχοντας και όλες οι ανθρώπινες υπηρεσίες.
(Ακούγεται το έντονο μουρμουρητό από τις κινήσεις των σωμάτων των εκκλησιαζόμενων, των καρεκλών που τοποθετούνται προς ακρόαση. Όλα ετοιμάζονται αυτόματα.)
(Ο κήρυκας εμφανώς καταβεβλημένος από αυτά που έχει να ξεστομίσει αυτή τη φορά. Τα λόγια είναι τα τελευταία και ειλικρινή του.)
«... Γνωστή σε όλους μας η παραβολή του ασώτου που μας ανέγνωσε ο Πάτερ Ψ... ίσως για το λόγο αυτό, αγαπητοί μου-εν Χριστώ αδελφοί και τα βλέμματά μας έδειχναν ικανοποιημένα από την ιστορία που περιγράφει η παραβολή αυτή.
Η σιγουριά ότι τίποτε δεν αλλάζει, όσος καιρός και να περάσει, φαίνεται να έχει χαθεί. Ακόμη και στους χαλεπούς χρόνους που βιώνουμε, ο κόσμος ολάκερος, όχι μονάχα όσοι είναι κοντά στο Θεό νοιώθουν μία ακαριαία εμπιστοσύνη σχεδόν σαν αντανακλαστικό, σαν ερέθισμα προς ένα Γνωστόν-Άγνωστον, στο επέκεινα... σε ΑΥΤΟ*... το κατά τα άλλα αιώνιο και αέναο.
"Έχει ο θεός!", ακούμε να ψελλίζουν σχεδόν παραιτημένα από τη σιγουριά πολλά χείλη, πιστών και απίστων, ορθοδόξων και καθολικών, έγχρωμων και μαύρων, πλούσιων και φτωχών. Εμείς γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τόσο τον αγεωγράφητο δρόμο της απομάκρυνσης, μα και τη σύγχρονη Εθνική της επιστροφής στις αγκαλιές του Θεού και Πατέρα μας, του Υιού του και του Αγίου Πνεύματος. Αυτή η σιγουριά όμως...
Αυτή η σιγουριά στις εικόνες και τις μεταφράσεις του θείου ξεθύμανε, αγαπημένοι μου αδελφοί. Ξεθυμαίνει ολοένα και περισσότερο όπως ακριβώς ξεθωριάζουν και οι τοιχογραφίες στο Ιερό του Οίκου του Κυρίου μας... Πλέον οι ρόλοι και οι χαρακτήρες στα πιστεύω μας αναθεωρούνται. Όσοι άγιοι Πατέρες, μάς κληρονόμησαν τη γνώση τους και το λόγο του Πατέρα όλων μας, άφησαν από έξω τα άλλα λόγια και σκέψεις... τις άσωτες σκέψεις. Ο Ιησούς Χριστός μάς κάλεσε και μας καλεί διαρκώς στις αγκάλες του, να μας ντύσει με το χιτώνιό του. Αυτές τις σκέψεις των απλών ανθρώπων, εσάς, εμάς και πόσων ακόμη πιστών και απίστων, ορθοδόξων και καθολικών, έγχρωμων και μαύρων, πλούσιων και φτωχών.
Φευ! ο άσωτος εδώ και αρκετά χρόνια φαίνεται πως μοιάζει καταπληκτικά στον πατέρα του που τον προσμένει και ο πραγματικός ρόλος του πατέρα μοιάζει να ακολουθεί τα βήματα και τις σκέψεις του πικραμένου αδελφού, που εν τούτοις η παραβολή τον παρουσιάζει σαν ζηλόφθονο γι' αυτήν την ισότητα.
Ας το σκεφτούμε εμείς το ποίμνιο του Φιλεύσπλαχνου και Προστάτη Κυρίου μας...»
(Κλείνει το ευαγγέλιο που έχει στο αναλόγιο, καταπίνει μια γερή ανάσα ειλικρίνειας και με μια αποκαλυπτικά λυτρωτική εκφορά του λόγου του, ο κήρυκας εκρήγνυται ακαριαία και αστραπιαία επανέρχεται στο αρχικό του ύφος:)
«Αρχήν σοφίας, φοβάται ο Κύριος!
Η σιγουριά παραπαίει, αδελφοί μου και μαζί της εκπίπτει και το θείο θάρρος... Ο αγεωγράφητος χώρος και ο ανεξερεύνητος είναι ο παράδεισος στις ημέρες μας και για πάντα, εδώ στη θνητή μας ζωή και πέρα από αυτήν. «Πίστευε και μη ερεύνα» μας δίδαξε ο άσωτος Πατέρας μας και ποτέ δεν κουραστήκαμε, λόγω σιγουριάς, να προσμένουμε την ειλικρίνειά του. Πάντοτε καρτερικά και ράθυμα αναμέναμε την επιστροφή στην Αλήθεια της αφανούς του παρουσίας και την πατρική του προστασία.
Μάταια... τα περισσότερα είναι μάταια μακριά από την περιέργεια. Και πιστέψτε με, «πίστευε και μη, ερεύνα».
Η άσωτη Αλήθεια του Θεού εμποτίστηκε στην ψυχή μας ανεπιστρεπτί. Οφείλουμε να περιμένουμε να επιστρέψει ο Θεός μας σε εμάς;
Δεν οφείλουμε τίποτε σε αυτόν, γιατί για εμάς και από εμάς συνεχίζει να αναπνέει ο λόγος του...
Πώς γίνεται να αποκρύπτουμε αφελώς-μα καθ' υπόδειξή Του τις αντανακλάσεις Του και την ύπαρξή Του μέσα μας, όταν εμείς Του αποδίδουμε την άυλη ύπαρξή Του;
(Το βλέμμα του προσκολλείται στον τρούλο της εκκλησίας και εγκαλεί με στεντόρεια φωνή το... Θεό)
Δεν δάκρυσε και δεν θα δακρύσει. Δακρύζουμε εμείς και πρέπει να δακρύσει, ο αναίσθητος.
Δεν μάτωσε και δεν θα ματώσει, ενώ εγώ, εσείς, εμείς ματώνουμε, άρα πρέπει να ματώσουμε και Αυτόν.
Δεν κουράστηκε και δεν θα κουραστεί. Ο κόσμος κουράζεται και δεν έχει την πολυτέλεια της κυριακάτικης ανάπαυσής Του.
Μας εξόρισε στο πυρ το εξώτερο. Στο χέρι μας να τον εξορίσουμε στην ποθητή του ανυπαρξία.
(Ανοίγει διάπλατα τα χέρια του)
Αμήν...!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου