Παρασκευή 28 Ιουνίου 2013

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ 1ου ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ "ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ" ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΝΕΑ ΑΡΙΑΔΝΗ

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ - ΝΕΑ ΑΡΙΑΔΝΗ
ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ 2012
“Συντροφικότητα”

Την Κυριακή, 23 Ιουνίου 2013, στον Κήπο του ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ στην Αθήνα και σε ατμόσαφαιρα εορταστική, ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα του ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ «ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ» και έγινε η απονομή των βραβείων.

Ι. ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

Α΄ Βραβείο: το μοιράσθηκαν οι ποιητές:
                     Ζήτα Καλογιάννη (Λάρισα) με το ποίημα «Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» (96)
                     Χάρης Μελιτάς (Αθήνα) με το ποίημα «ΑΓΑΛΜΑΤΑ» (18)

Β΄ Βραβείο: Γιάννης Παναγιώτου (Μήλος) με το ποίημα «Ο ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΩΝ» (82)
Γ΄ Βραβείο: το μοιράσθηκαν οι ποιητές:
                     Σωτήρης Γυφτάκης (Καλαμάτα, Ραφτόπουλο Μεσσηνίας) με το ποίημα «ΣΕ ΣΕΝΑ» (48)
                     Αντώνιος Ευθυμίου (Αθήνα) με το ποίημα «ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ» (13)
                     Ειρήνη Πεσιρίδη (Κοζάνη) με το ποίημα «ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ» (22)
Α΄ Έπαινος: Μιλτιάδης Ντόβας (Ιωάννινα) με το ποίημα «ΝΙΚΩΝΤΑΣ» (89)
                      Χρυσάνθη Τσιάμτση (Θεσσαλονίκη - Βούπερταλ, Γερμανία)
                      με το ποίημα «ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ» (44)
                      Βλάσια Φαϊδά (Αθήνα) με το ποίημα «ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ» (15)
Β΄ Έπαινος: Αικατερίνη Γιαννακοπούλου (Λαμία) με το ποίημα «ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ» (88)
                      Αθανάσιος Πανέλας (Θεσσαλονίκη) με το ποίημα «Η ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ» (81)
                      Αθανάσιος Πατεράκης (Χανιά) με το ποίημα «ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ) (20)
                      Καίτη Παύλου-Σαμαρά (Μελβούρνη)
                      με την Ακροστιχίδα «ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ) (68)
                      Ιγνάτιος Σανταβάς (Αθήνα - Ωρωπός)
                      με το ποίημα «ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ ΚΑΙ ΜΟΝΑΞΙΑ) (70)
                      Φωτεινή Σασσάλου-Λαμπροπούλου (Αθήνα)
                       με το ποίημα «ΝΗΣΙΑ ΜΗΓΚΑΝ» (34)
                      Γ΄ Έπαινος: Άννα Ζαράρη (Βόλος) «Ο ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ» (79)
                      Χρήστος Μπαμπαλής (Αλεξανδρούπολη)
                      με το ποίημα «ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΜΕ Τ’ ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΥ (23)

ΙΙ. ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ

Α΄ Βραβείο: Μαίρη Υπερείδου-Χατζή (Καναδάς)
                    για το διήγημα «Η ΜΑΙΡΗ ΠΟΥ ΤΑΪΖΕΙ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ» (41)
Β΄ Βραβείο: Αθανάσιος Πανέλας (Θεσσαλονίκη)
                     για το διήγημα «Η ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ» (80)
Γ΄ Βραβείο: Ροδαμάνθη Θεοδωρακάτου (Αργοστόλι)
                     για το διήγημα «ΜΕΤΑ ΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ) (74)
                     Ευτυχία Καπαρδέλη (Πάτρα)
                     για το διήγημα «ΜΕ ΓΥΜΝΑ ΧΕΡΙΑ» (31)
Α΄ Έπαινος: Κατερίνα Γιαννακοπούλου (Λαμία) για το διήγημα «ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ» (87)
                      Χρυσάνθη Τσιάμτση (Γερμανία) για το διήγημα « ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ» (42)
Β΄ Έπαινος: Ειρήνη Δερμιτζάκη (Αθήνα - Λονδίνο)
                      για το διήγημα «ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΩ ΑΚΟΜΑ» (83)
                      Χρυστάλλα Ελευθερίου (Κύπρος) για το διήγημα «ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ» (91)
                      Ελένη Λαμνάτου (Αθήνα) για το διήγημα «ΠΡΟΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΣΚΙΑΣ» (59)
                      Φωτίκα Μπίστολα (Αθήνα - Νέα Φώκαια)
                      για το διήγημα «Ο ΕΚΤΟΡΑΣ» (36)
                      Πανίκος Παναγή (Κύπρος) για το διήγημα «ΕΝΑ ΠΟΔΗΛΑΤΟ» (66)


ΙΙΙ. ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΔΟΚΙΜΙΟΥ

Β΄ Βραβείο: Λάσκαρης Ζαράρης (Νέα Αγχίαλος)
                για το δοκίμιο «Η ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ ΩΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΤΩΝ ΥΓΙΩΝ                                         ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΜΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ» (30)
Α΄ Έπαινος: Γιώργος Κουκοβασίλης (Πάτρα)
                    για το δοκίμιο «ΥΜΝΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» (33)
                    Βασιλική Μυλωνοπούλου (Αθήνα)
                    για το ποιητικό δοκίμιο «ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ» (53)
Β΄ Έπαινος: Ροδαμάνθη Θεοδωρακάτου (Αργοστόλι)
                    για το δοκίμιο «ΠΕΡΙ ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑΣ» (65)
                    Κώστας Λιάκος (Αθήνα) για το δοκίμιο «ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ» (94)
                    Θ. Σαρηγιάννης (Σάμος) για το ποιητικό δοκίμιο «ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ» (77)
                    Πουλχερία Σπηλιοπούλου (Αθήνα) για το δοκίμιο «ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ» (29)
                    Καλλίτσα Τσιάρα (Αθήνα) για το δοκίμιο «ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ» (26)

Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ


Για την ποίηση: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΡΑΜΒΑΛΗΣ: Κριτικός, ποιητής
                            ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΟΥΣΟΣ : Κριτικός, ποιητής

Για το διήγημα: ΘΑΝΟΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ: Εκδότης του περιοδικού
                          «Δευκαλίων ο Θεσσαλός», συγγραφέας
                          ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ : Κριτικός, συγγραφέας
Για το δοκίμιο: ΛΙΤΣΑ ΛΕΜΠΕΣΗ : Μουσικολόγος,
                          μελετήτρια της λογοτεχνίας, ποιήτρια
                          ΚΑΙΤΗ ΛΕΙΒΑΔΑ : Εκδότρια του περιοδικού
                          «Νέα Αριάδνη», κριτικός


Η τελική βαθμολογία διαμορφώθηκε με τον συνυπολογισμό των επιλογών των δια-
γωνιζομένων.
                                                                                               28 Ιουνίου 2013

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΒΡΑΒΕΥΜΕΝΟΥΣ
ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΩ ΘΕΩ ΔΟΞΑ













Δελτίο Τύπου - Σύλλογος Γυναικών Νέας Αγχιάλου


                                          ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
     Ο Σύλλογος Γυναικών Νέας Αγχιάλου τη Κυριακή 23 Ιουνίου 2013 και ώρα 8:00 το βράδυ, πραγματοποίησε με επιτυχία και μεγάλη συμμετοχή των μελών του και φίλων του, την αναβίωση του εθίμου του «ΚΛΗΔΟΝΑ». Είναι ένα έθιμο, που οι προγονοί μας το έφεραν από τη παλαιά Αγχίαλο και ο Σύλλογος μας το διατηρεί ως θεματοφύλακα των παραδόσεων του τόπου. Κύριος ομιλητής της εκδήλωσης, ήταν ο τοπικός μας λαογράφος κος Γεώργιος Διονυσίου. Ακολούθησε το παραδοσιακό κάψιμο των πρωτομαγιάτικων στεφανιών και χορός με μεγάλο κέφι, υπό τους ήχους των τραγουδιών που επιμελήθηκε ο Φιλοπρόοδος Σύλλογος με τη μικροφωνική του εγκατάσταση. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο νέο κατάστημα «Πεζόδρομος» της κας Ρένας Βογιατζάκη-Μακρή.

Δελτίο Τύπου - Φιλοπρόοδος Σύλλογος Ν. Αγχιάλου - ΤΜΗΜΑΤΑ ΜΑΖΙΚΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ

                         


                  ΤΜΗΜΑΤΑ ΜΑΖΙΚΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ
      Με την ευκαιρία της λήξης των μαθημάτων των τμημάτων Ρυθμικής Γυμναστικής, Κλασσικού Μπαλέτου και Σύγχρονου Χορού, που λειτούργησαν υπό την αιγίδα του Φιλοπρόοδου Συλλόγου σε συνεργασία με το Δήμο  παρουσιάστηκαν επιδείξεις και έτσι οι γονείς και οι φίλοι των μικρών παιδιών είχαν την ευκαιρία να θαυμάσουν τους μελλοντικούς γυμναστές και χορευτές.
     Το πρόγραμμα ξεκίνησε με χορογραφίες Κλασσικού Μπαλέτου και Σύγχρονου Χορού με υπεύθυνη τη Γυμνάστρια Κουτούφη Ελένη και κατόπιν παρουσιάστηκαν τα προγράμματα Ρυθμικής Γυμναστικής με υπεύθυνη τη Γυμνάστρια Μωραΐτου Δέσποινα. Τα πανέμορφα κουστούμια, οι πανέμορφες χορογραφίες και η χάρη των παιδιών ενθουσίασαν τους θεατές.
      Την εκδήλωση χαιρέτισαν ο αντιδήμαρχος της Δημοτικής Ενότητας κ. Παντελής Πελεκάνος σημειώνοντας την άριστη συνεργασία Δήμου και Συλλόγου και ο πρόεδρος του Φιλοπρόοδου Συλλόγου Γιώργος Ταβέλης που ανανέωσε το ραντεβού για την λειτουργία των τμημάτων μετά το καλοκαίρι.
      Στο τέλος της εκδήλωσης απονεμήθηκαν αναμνηστικά διπλώματα σε όλους τους μικρούς γυμναστές και χορευτές.
Έχουν ολοκληρωθεί για φέτος και τα άλλα αθλητικά τμήματα, Μπάσκετ, Ποδόσφαιρο, Βόλεϊ, Τένις, ενώ μέσα στο Ιούλιο θα ξεκινήσει τμήμα Ζούμπα.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ -ΟΜΑΔΙΚΗ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ ΣΤΗ ΝΕΑ ΑΓΧΙΑΛΟ


ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΝΕΩΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ ΧΩΡΟΣ ΠΑΛΙΟ ΚΤΙΡΙΟ ΤΕΛΩΝΕΙΟΥ ΝΕΑΣ ΑΓΧΙΑΛΟΥ


Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ «ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ» ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ Δ’ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Μορφοβούνι 04-06-2013
ΝΟΜΟΣ ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ
ΔΗΜΟΣ ΛΙΜΝΗΣ ΠΛΑΣΤΗΡΑ
Ταχ. Δ/νση : Μορφοβούνι Καρδίτσας
Ταχ. Κωδ. : 43100
Τηλ.: 24413 52208- 24413 5220Ο
Fax : 24410 95308
Email: logos.samarakis@gmail.com


ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ«ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ»
ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ Δ’ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ
«Αντώνης Σαμαράκης»



Ο Δήμος Λίμνης Πλαστήρα Καρδίτσας προκηρύσσει τον Δ’ Διαγωνισμό Διηγήματος «Αντώνης Σαμαράκης». Στόχος του διαγωνισμού είναι να τιμηθεί η μνήμη του Αντώνη Σαμαράκη, του οποίου οι ρίζες καταγωγής ακουμπούν στο Μορφοβούνι, έδρα του Δήμου Λίμνης Πλαστήρα. Επίσης να δοθεί η δυνατότητα ανάδειξης νέων συγγραφέων μέσα από το διήγημα και το γραπτό λόγο.
Ο διαγωνισμός, απευθύνεται σε όσους μετέχουν της Ελληνικής Παιδείας και γράφουν στην ελληνική γλώσσα, ανεξαρτήτως τόπου διαμονής και εθνικότητας αρκεί η ηλικία τους να μην ξεπερνά το 45ο έτος (γέννηση 1967 και εντεύθεν).
Οι υποψήφιοι μπορούν να συμμετέχουν με ένα μόνο διήγημα το οποίο να μην έχει ποτέ δημοσιευθεί. Το καθένα, καλό θα είναι να μην ξεπερνά τις 2.000 – 2.500 λέξεις. Το θέμα είναι ελεύθερο.
Τα διηγήματα που θα ξεχωρίσουν, θα δημοσιευτούν σε ειδική Ανθολογία, που θα εκδοθεί από τον εκδοτικό οίκο «Καστανιώτης». Για την συγκεκριμένη έκδοση οι συγγραφείς παραχωρούν αυτοδίκαια στους οργανωτές τα πνευματικά τους δικαιώματα.
Σε κάθε διακριθέντα θα απονεμηθεί και ειδικό αναμνηστικό τιμητικής διάκρισης.

Επίσης:
Στον 1ο διακριθέντα θα απονεμηθεί και χρηματικό βραβείο 1.500,00 €
Στον 2ο διακριθέντα θα απονεμηθεί και χρηματικό βραβείο 1.000,00 €
Στον 3ο διακριθέντα θα απονεμηθεί και χρηματικό βραβείο 500,00 €
Στους επόμενους 3 διακριθέντες ειδικός έπαινος.

Και όσον αφορά στους 16 πρώτους διακριθέντες, τα διηγήματά τους θα συμπεριληφθούν στην Ανθολογία η οποία θα εκδοθεί.
Τα διηγήματα υποβάλλονται ταχυδρομικά προς το Δήμο Λίμνης Πλαστήρα. Ταχ. Δ/νση: Μορφοβούνι Καρδίτσας, Τ.Κ. 43100, με την ένδειξη «Για τον Δ’ Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Αντώνης Σαμαράκης». Τελευταία ημέρα κατάθεσης ορίσθηκε η 30η Σεπτεμβρίου του 2013, με αποδεικτικό στοιχείο τη σφραγίδα του Ταχυδρομείου.

Τα διηγήματα υποβάλλονται δακτυλογραφημένα σε επτά (7) αντίτυπα. Κάτω απ’ τον τίτλο του διηγήματος αναγράφεται υποχρεωτικά ψευδώνυμο του συγγραφέα. Μέσα στο φάκελο αποστολής πρέπει να υπάρχει δεύτερος κλειστός φάκελος αλληλογραφίας, που εξωτερικά θα φέρει το ψευδώνυμο. Μέσα είναι τα πραγματικά στοιχεία όπως: όνομα – επώνυμο - πατρώνυμο, έτος και τόπος γέννησης, διεύθυνση μόνιμης κατοικίας, επικυρωμένη φωτοτυπία δελτίου αστυνομικής ταυτότητας, τηλέφωνα επικοινωνίας και e-mail. Οι φάκελοι με τα πραγματικά στοιχεία θα ανοιχθούν μόνο στην περίπτωση διάκρισης του διηγήματος.
Η κριτική επιτροπή αποτελείται από καταξιωμένους συγγραφείς και επιστήμονες, με πρόεδρο τον κ. Βασίλη Δ. Αναγνωστόπουλο, Ομότιμο Καθηγητή Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.
Ο Διαγωνισμός τελεί υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού.
Η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων και η βράβευση θα γίνει σε ειδική πανηγυρική εκδήλωση, στο Πολιτιστικό Κέντρο «Αντώνης Σαμαράκης» Μορφοβουνίου Καρδίτσας στις αρχές του 2014.
Για τυχόν άλλες πληροφορίες οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να απευθύνονται στο Διαδίκτυο, στη Δ/νση: www.ota-plastiras.gr. Για επικοινωνία με την Οργανωτική Επιτροπή στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο (logos.samarakis@gmail.com), ή στo τηλέφωνο 24413.52208 κ. Στέλλα Κορομπίλια.


Η Οργανωτική Επιτροπή

Τετάρτη 26 Ιουνίου 2013

Αντιθέσεις από τον Ιωάννη Πολέμη

Σαν ήμαι μακρυά σου, χαϊδεμένη μου
η ζήλεια με τρελαίνει και με τυραννεί,
κι αναστενάζω και φωνάζω σαν τρελλός:
Καταρεμέν' η ώρα που σ' αγάπησα,
               καταραμένη!

Μα όταν σε κρατώ μεσ' `ςταις αγκάλαις μου
και το κορμί σου σπαρταρά `ςτα χέρια μου
από χαρά κι αγάπη πάλι ξεφωνώ:
Ευλογημέν' η ώρα που σ' αγάπησα,
                ευλογημένη!

Τρίτη 25 Ιουνίου 2013

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ Ε.Τ.Ε.Π. ΚΕΡΑΤΣΙΝΙΟΥ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ 27η ΕΚΘΕΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΟ ΠΑΣΑΛΙΜΑΝΙ.

ΕΚΘΕΣΗ-ΒΙΒΛΙΟΥ-ΠΑΣΑΛΙΜΑΝΙ-2013_1 by Λάσκαρης Ζαράρης

ΒΡΑΔΙΑ ΧΟΡΩΝ ΛΑΤΙΝ ΣΤΟ ΜΠΑΡΑΚΙ "ΑΙΟΛΙΑ" ΔΙΟΡΓΑΝΩΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΙΛΟΠΡΟΟΔΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΝΕΑΣ ΑΓΧΙΑΛΟΥ.


                                   25 Ιουνίου 2013
Πληροφορίες: Γ. ΤΑΒΕΛΗΣ
Email: gtavelis@gmail.com
( 2428076904 - 6974181937

 



ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ


Την Παρασκευή 28  Ιουνίου και ώρα 9:30 μ.μ. στο μπαράκι «Αιολία» στην παραλία της Ν. Αγχιάλου με την ευκαιρία της λήξης των μαθημάτων των τμημάτων χορών Latin, του Φιλοπρόοδου Συλλόγου Ν. Αγχιάλου θα γίνει πάρτυ  όπου θα παρουσιαστούν χοροί από τους μαθητές σε χορογραφίες και επιμέλεια του χοροδιδασκάλου Αντώνη Στάμου.

ΒΟΥΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ από την Άννα Ιωαννίδου

Μάνες, αδελφές, γυναίκες.
Οι ύστατες ανάσες τους ενώνονται πριν το μεγάλο άλμα.
Μονόδρομος η βουτιά στο γκρεμό.
Τα μάτια ανοιχτά ατενίζουν τ’ όραμα μιας ελεύθερης πατρίδας.
Απ’ το ποτήρι της αξιοπρέπειας πίνουν το θάνατο
μέχρι την τελευταία σταγόνα.
Κραυγές απόκοσμες σφραγίζουν πράξεις αυτοθυσίας,
πέρα και πάνω απ’ τα ανθρώπινα όρια.
Η απόφαση αστραπιαία, βέβηλα χέρια δεν θα τις αγγίξουν.
Τα χείλη δίνουν πρόθυμα την απάντηση.
Πεθαμένες ΝΑΙ, ντροπιασμένες ΟΧΙ.
ΝΑΙ στο ένδοξο ταξίδι που λυτρώνει.
Ύστατο καταφύγιο η θυσία για «τα ιερά και τα όσια».
ΟΧΙ στην υπόδουλη ζωή.
Ένας χαμός πρόωρος , φόρος τιμής στο βωμό της πατρίδας.

Οι καρδιές σβήνουν.
Ο τελευταίος χτύπος σπονδή σ’ έναν αγώνα άνισο.
Τ’ άψυχα, πληγωμένα κορμιά, καρφωμένα στη ρίζα του βράχου.
Οι γενναίες ψυχές πετούν για το θόλο τ’ουρανού.
Ήλιοι στα χέρια των αγγέλων οδεύουν στο μονοπάτι της αθανασίας.
Ένα τραγούδι για την λευτεριά σπάει τη μακάβρια σιωπή.
Τα ματωμένα χείλη χαμογελούν πικρά.
Αποχαιρετούν ό,τι αγαπούν κι όσα δεν πρόλαβαν να ζήσουν.

Μάνες, αδελφές, γυναίκες.
Φάροι άσβηστοι στον καμβά της ιστορίας.
Το αίμα τους αιώνια θα ποτίζει το πάτριο χώμα ,
βάφοντας κόκκινα τ’αγριολούλουδα.

«Το εργαστήρι του συγγραφέα – Αξιοποίηση της φαντασίας στον τρόπο γραφής του ιστορικού διηγήματος, του παιδικού μυθιστορήματος και του παραμυθιού».





Σεμινάριο του Λάσκαρη Π. Ζαράρη που έγινε στον χώρο της 21ης Γιορτής Βιβλίου Βόλου, στις 24 Ιουνίου 2013.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ


   Αγαπητοί κύριοι, αγαπητές κυρίες καλησπέρα σας. Ονομάζομαι Λάσκαρης Ζαράρης, γεννήθηκα το 1969 και κατοικώ στη Νέα Αγχίαλο Μαγνησίας. Είμαι πατέρας δύο ανήλικων παιδιών και εργάζομαι στις φυλακές, σ’ έναν ομολογουμένως δύσκολο χώρο αλλά αυτό δεν μ’ εμποδίζει ν’ ανακαλύπτω παντού ευκαιρίες για έμπνευση και δημιουργική συγγραφή. Η ενασχόλησή μου με τη λογοτεχνία έχει δώσει μέχρι τώρα σημαντικό ανέκδοτο έργο, αλλά και τέσσερα βιβλία: μία ποιητική συλλογή, ένα παιδικό μυθιστόρημα, μία συλλογή ιστορικών αφηγημάτων και ένα παραμύθι. Δημοσιεύω ποιήματα και διηγήματα στα λογοτεχνικά περιοδικά: «Μουσών Μέλαθρον», «Δευκαλίων ο Θεσσαλός», «Πνευματική Ζωή», «Νέα Αριάδνη» και στις εφημερίδες: «Νέα Αγχίαλος» και «Κυπριακός Ελληνισμός». Παράλληλα διαχειρίζομαι την ιστοσελίδα «ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ» όπου -εκτός από το δικό μου έργο- παρουσιάζω και το έργο νέων δημιουργών, κάνοντας εκτενείς κριτικές μελέτες. Έχω διατελέσει μέλος κριτικών επιτροπών αξιολόγησης σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς Ποίησης και Διηγήματος.
  

ΕΙΣΑΓΩΓΗ – ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΦΙΛΑΝΑΓΝΩΣΙΑ


   Θα ξεκινήσω την ομιλία μου με ένα απόσπασμα:
   «Έτσι κατέφυγα σε μία πόλη άγνωστη, τεράστια και υπερσύγχρονη, μακριά απ’ την καταπίεση της μητρικής μου πόλης, που μου πλάκωνε την ψυχή με τα κάστρα και τους μύθους της. Περνώ τελείως απαρατήρητος. Ποιος θα μπορούσε να ξέρει ότι τα παιδιά μου είναι μεγαλύτερα από μένα, λόγω άγχους και φόβου ζωής; Παιδιά  που δε διαδηλώνουν ήσυχα, αλλά εκρήγνυνται σαν βεγγαλικά και καταστρέφουν ό,τι βρουν στο πέρασμά τους. Πολιτικοί που συνεισφέρουν μόνο στην πείνα του λαού και στο βόλεμα των «ημετέρων».
   Τι έμεινε λοιπόν ακόμη για να το υπερασπιστούμε; Τα ιδανικά είναι οι φλόγες του λαού, οι χτισμένες ελπίδες στο κάστρο της μοιρολατρίας. Εκείνα μάς κάνουν να ξεφεύγουμε απ’ τα καθιερωμένα. Μήπως μας έδωσαν τέτοιες κατευθύνσεις στις ζωές μας, ώστε να πιστεύουμε πως αυτό που ποθούμε είναι και δική μας επιλογή; 
   Σε μια απ’ τις πολλές πλατείες -εκείνες με τ’ αγάλματα, τις προτομές ηρώων να θυμίζουν εποχές αγώνων, ελευθερίας, θυσιών, παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές- ένα καλοστεκούμενο γεροντάκι, γραβατωμένο, με αρόζιαστα χέρια από την καλοπέραση, παρατηρεί τους περαστικούς. Το βλέμμα του είναι σοβαρό και φιλοπερίεργο, ντυμένος στην τρίχα κι επίσημα περνάει τις ώρες του συντροφιά με το κομπολόι του.
   «Μικρέ, πιο κάτω μια παρέα παιδιών παίζει μπάλα. Τους λείπει ο τερματοφύλακας!», μου είπε όλο πονηριά.
   Άντε να του εξηγήσεις ότι δεν προτιμώ να παίζω με τα παιδιά, αλλά με τους μεγάλους!
   «Όχι, θέλω να συζητήσουμε οι δυο μας!», του πέταξα με αυθάδεια.
   «Μα, τι να πούμε παιδί μου;», ρώτησε με περιέργεια.
   «Πολλά και διάφορα… για την κατάντια των καιρών, για τους πολιτικούς που διαφθείρονται, την εξουσία που δε συμβαδίζει με την ισονομία και τη δικαιοσύνη, για τη δημοκρατία που κατάντησε επιλεκτική, αλλά και να πούμε πως πρέπει να δώσουμε βοήθεια στους φτωχούς, στα παιδιά που πεινάνε κάθε μέρα στις χώρες του τρίτου κόσμου από την έλλειψη ουσιωδών αγαθών».
   Ο ηλικιωμένος ανασκίρτησε από τη θέση του ξαφνιασμένος. Το κομπολόι γλίστρησε απ’ τα χέρια του, πέφτοντας κάτω στο παγκάκι.
   «Μα εσύ δεν είσαι ένα συνηθισμένο παιδί, είσαι το παιδί θαύμα! Να σου συστηθώ, είμαι ο κύριος «Παλαιογένης», απόγονος της γνωστής οικογένειας των πολιτικών που ρυθμίζουν την τύχη του τόπου».
   «Η ισόβια νομή των προνομίων, χάριν του ονόματος… Είσαστε ευχαριστημένος με τον απολογισμό του έργου σας;».
   «Ασφαλώς! Δεν υποχώρησα ως Υπουργός στις πιέσεις διάφορων κλάδων των εργαζομένων. Έμεινα πιστός στις αλλαγές που μεθόδευα με γνώμονα το κοινό καλό, την ανύψωση της οικονομίας και την ευημερία των αριθμών».
   «Στη δυστυχία των λαών… φυσικά συντελέσατε κι εσείς. Είσαστε υπόλογοι, γιατί μοιράσατε την εξουσία σε δύο παρατάξεις, με την αναβίωση μικροπολιτικών συμφερόντων και την πόλωση των ψηφοφόρων σας, με ταξίματα αξιωμάτων και θέσεων στον κρατικό μηχανισμό. Ο ίδιος πάντα απαίσιος ανεξάντλητος κύκλος!».
   «Εσείς, τα παιδιά, αν αναλαμβάνατε τη διοίκηση του κράτους, τι θα κάνατε; Πώς θα ελέγχατε αυτή τη νεανική ορμή σας μέσα σε μια κοινωνία, που πρέπει να λειτουργήσει με νόμους;».
   «Μπορεί ο θυμός μας να παρασέρνει τα πάντα σαν κύμα, μα το ένστικτό μας δεν μας γελά ποτέ. Ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε, γιατί η ψυχή μας είναι αγνή και δε δέχεται συμβιβασμούς και υποχωρήσεις. Αισθανόμαστε ότι επιβουλεύεστε το γέλιο μας, το κλέβετε τόσο ύπουλα, σκορπώντας συνεχώς απογοητεύσεις. Μερικοί από σας θέλουν να εγκαταστήσουν την παγκόσμια κυβέρνηση, πιστεύοντας έτσι πως θα μας ελέγχουν περισσότερο. Τρέφονται με ουτοπίες, δε γινόμαστε όργανα κανενός!».
   Άφησα τον πρώην Υπουργό μονάχο του, να καταριέται τη μοίρα του που έτυχα στο δρόμο του και συνέχισα την περιπλάνησή μου σ’ αυτή την «Καινούργια πόλη», όπως λένε πολλοί, όταν την πρωτογνωρίσουν. Διαπίστωσα ότι πέρα απ’ τη γυαλιστερή της επιφάνεια -τους μεγάλους αυτοκινητόδρομους, την πληθώρα των ανθρώπινων τύπων που είναι ικανοί για τα καλύτερα και τα χειρότερα, τον θόρυβο του πλούτου- τρέφεται στο μεγαλύτερο ποσοστό απ’ τα λάθη της «Παλιάς πόλης».
   Αυτό το κείμενο βρήκα ανάμεσα από τα χειρόγραφά μου και αποτελεί τμήμα ενός διηγήματος με τίτλο: «Η εμφάνιση μιας σπάνιας ασθένειας». Θέτει έντονα το χάσμα των γενεών, εξηγεί τις ευθύνες των ενηλίκων και των πολιτικών για την κατάντια της σημερινής κοινωνίας και της χώρας μας, αλλά ταυτόχρονα σπέρνει κάποιες ελπίδες γιατί η «σπάνια ασθένεια», δηλαδή το να μη μεγαλώνει ποτέ κανείς βιολογικά και να αναπτύσσεται νοητικά και πνευματικά -παρόλη την ακραία φαντασία που υπάρχει μέσα σε αυτή τη διατύπωση- θα αποτελούσε την πιο κατάλληλη ευχή για την ανθρωπότητα και ίσως σε μια μελλοντική μάχη ανάμεσα στους ηλικιωμένους και τα παιδιά, το αποτέλεσμα θα ήταν νικηφόρο από την πλευρά των παιδιών. Και αυτό θα γινόταν όχι επειδή δε διατηρούμε σεβασμό στους μεγαλύτερους σε ηλικία, απλά οι πιο υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας μπορούν να αναπτυχθούν μόνο μέσα από τα όνειρα, τις ελπίδες και τις ψυχές των παιδιών, προκειμένου να δώσουν σαν δέντρα τους εύγεστους καρπούς.
   Επίσης, μπορεί να θεωρηθεί και ως «σπάνια ασθένεια» το να διαβάζουμε σήμερα βιβλία, στην εποχή που ο χρόνος είναι χρήμα και κάποιοι φρόντισαν να εξανεμίσουν τις περιουσίες μας και να φτωχύνουν την υλική πλευρά της ζωή μας. Ευτυχώς όμως για τους αναγνώστες και τους συγγραφείς, δεν κατάφεραν να φτωχύνουν το πνεύμα μας -παρόλη την έγνοια για αυτοσυντήρηση που μας βασανίζει- διότι πολλοί άνθρωποι διψάνε για γνώση και επιθυμούν να περάσουν υπέροχες στιγμές παρέα μ’ ένα βιβλίο μέσα σ’ ένα δωμάτιο, σε μια αμμουδιά κάτω από τον καυτό ήλιο ή κατά τη διάρκεια ενός πολύωρου ταξιδιού που θα μπορούσε κάλλιστα ν’ αποτελέσει και μία χρυσή ευκαιρία για ένα εσωτερικό κι επωφελές ταξίδι στην ψυχή και στις ανάγκες της.

Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ – ΣΤΟΧΟΙ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

   Πριν εξετάσουμε λεπτομερειακά τα υλικά που αναμειγνύονται και τα μέσα που επιβάλλονται για να έρθει ένα επιθυμητό και ικανοποιητικό αποτέλεσμα στη διαδικασία της γραφής, θα επικεντρώσουμε το ενδιαφέρον μας γενικά στο βιβλίο, ως αποτέλεσμα της δημιουργικής ικανότητας του συγγραφέα και όχι ως συνισταμένη εργασίας του επιμελητή, του τυπογράφου κλπ. Ανεξάρτητα από τη διάκριση των διαφόρων ειδών του πεζού λόγου, θα παρατηρήσουμε αρχικά και θα κατανοήσουμε πως ένας κόσμος κρυφός πλάθεται μέσα στο μυαλό του συγγραφέα, μια εμβρυϊκή ιδέα, που σιγά-σιγά απλώνεται και γίνεται μια ιστορία μικρή ή μεγάλη σε έκταση, πριν εκείνος πάρει την πένα στα χέρια του για να πολεμήσει με το μοναδικό του όπλο· τη γλώσσα.
   Η συγγραφή βιβλίων για ενήλικες όσο και για παιδιά, προϋποθέτει μια κοινή αφετηρία, η οποία αποτελεί την πιο θελκτική δυναμική της μοναχικής απασχόλησης του συγγραφέα. Κυρίως είναι η ευαισθησία, αλλά και η έντονη διάθεση να μεταπλαστούν οι προσωπικές εμπειρίες μέσω της γόνιμης φανταστικής διαδρομής και να γεννηθούν ιδανικοί ήρωες μέσα στις περιπέτειες, ώστε να βρεθούν αντιστοιχίες με την πραγματική ζωή. Η ζωηρή επιθυμία όμως και η ευαισθησία του δημιουργού είναι ριζωμένες στην ψυχή του, ώστε εκείνος ν’ αποζητά τη συγγραφή ως επιτακτική ανάγκη η οποία φέρνει μετά την ολοκλήρωση του έργου την ποθητή γαλήνη. Πολλές φορές, επώδυνα και καθοριστικά γεγονότα της ζωής, μα και ο πόνος που εκείνα προκαλούν, κάνουν την έμπνευση και την καταφυγή στη λογοτεχνία, μεγάλη παρηγοριά κι ελπίδα για τον άνθρωπο που αποφασίζει να δημιουργήσει ένα έργο. Αυτές οι προσπάθειες δικαιολογούνται σε κάθε περίπτωση πρώτα απ’ όλα από την αξεπέραστη χαρά του δημιουργού που εμπνέεται από μία ιδέα και αρχίζει να κινεί τα νήματα της ιστορίας ωσάν άλλος Θεός. Να λοιπόν, η κυριότερη αιτία που καθαγιάζει την εξυψωτική για τον άνθρωπο συγγραφική πράξη! Η γέννηση ενός καινούργιου περιεχομένου σε πολυφθαρμένες λέξεις, έννοιες και σημασίες πρέπει ν’ αποτελεί τον απώτερο στόχο κάθε δημιουργού κι έχει μεγάλη αξία για να ξεπεραστούν τα εμπόδια της καθιερωμένης πίστης πως όλα έχουν ειπωθεί και γραφτεί στο παρελθόν και μάλιστα τόσο καλά που είναι αδύνατον να βρεθεί κάποιος που θα τα εκφράσει με πιο επιτυχημένο τρόπο. Η σύγχρονη πραγματικότητα αποζητάει τη δημιουργική μετάπλασή της, είτε αυτό μεταφράζεται σε θεωρητικές σχολές είτε σε σκληρούς αγώνες για την τελειότητα των κειμένων είτε στην αξιοποίηση των συγγραφικών ικανοτήτων σε θέματα που αποδίδουν και προβληματίζουν περισσότερο τον κόσμο.
   Η φαντασία είναι το ασφαλέστερο όχημα για την περιήγηση του συγγραφέα στους οποιεσδήποτε δαιδάλους της πλοκής, σύμφωνα με τα πρότυπα που δημιούργησε από την εμπειρία του στη ζωή. Έτσι κάποιοι χαρακτήρες μπορεί να περιγράφονται σαν κάποιους ανθρώπους που γνώρισε εκείνος και τον γοήτευσαν, τον ενθουσίασαν, τον γέμισαν με θετικά συναισθήματα ή τον πίκραναν σε μεγάλο βαθμό, τον πλήγωσαν ανεπανόρθωτα ή σαν κάποιους ανθρώπους που θα ήθελε να γνωρίσει ακόμη, αλλά δεν είχε την τύχη να γνωρίσει ποτέ. Ο συγγραφέας θα κριθεί για την ικανότητά του να δημιουργεί ζωντανούς χαρακτήρες που μπορούν εύκολα να αποτυπωθούν στη μνήμη και οι αναγνώστες να ταυτιστούν με αυτούς. Όμως παράλληλα, πρέπει να επινοήσει και τις κατάλληλες καταστάσεις ή συνθήκες που θα επιτρέψουν στους ήρωές του να φορτιστούν συναισθηματικά, να έρθουν σε σύγκρουση, να δείξουν τις δυνατότητές τους αλλά και να ψυχογραφηθούν μέσα από μερικές μικρές λεπτομέρειες, που αρκετές φορές ξεφεύγουν και από τον πιο προσεχτικό αναγνώστη. Πρέπει να εκμεταλλευτεί κάποιο μυστικό που πρέπει να βρίσκεται καλά κρυμμένο στην ιστορία του, αλλά και οποιοδήποτε σημείο μπορεί να εξηγηθεί μετά από σκέψη σχετικά με τα κίνητρα της δράσης των πρωταγωνιστών, σε ό,τι αλλάζει και μετασχηματίζεται, στην αμφισημία που αποτελεί και χαρακτηριστικά μιας γραφής που έχει δώσει και δίνει πάντα αξιόλογα έργα, μέχρι και αριστουργήματα.

ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΣΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΓΡΑΦΗΣ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ – Ο ΒΑΣΙΚΟΤΕΡΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ

    Τώρα θα καταθέσω τις εμπειρίες που αποκόμισα στη συγγραφή της συλλογής σύντομων πεζογραφημάτων με τον τίτλο: «Η θάλασσα που μας ενώνει». Πρώτα όμως θα σας αναφέρω λίγα πράγματα για το περιεχόμενο του βιβλίου. Είναι είκοσι σύντομα πεζογραφήματα που αναγεννούν στη σκέψη των αναγνωστών κάποιες Αλησμόνητες Πατρίδες, και η δράση τους εκτυλίσσεται σε ιδιαίτερα κρίσιμες ιστορικές περιόδους για την Ελλάδα. Απλοί άνθρωποι ξεπερνούν τα όριά τους, ψυχικά και σωματικά, ώστε ν’ αντέξουν στις καινούργιες δύσκολες συνθήκες που δημιουργούνταν. Το έτος 1936 μέσα σ’ ένα παροπλισμένο ατμόπλοιο στο λιμάνι της Ερμούπολης της Σύρου, ανακαλύπτεται ένα παλιό και πολύ ενδιαφέρον ημερολόγιο. Εκεί λοιπόν κατατίθεται και η πρώτη στο βιβλίο επώδυνη εμπειρία της προσφυγιάς. Γίνεται ένα γόνιμο πέρασμα σε τόπους που σημαδεύτηκαν από την ιστορία. (Από την Κύπρο του 1570, το Μεσολόγγι του 1824, την Ανατολική Ρωμυλία του 1906 μέχρι τη Θεσσαλονίκη του 1912, τη Σμύρνη του 1922 και τη χρεοκοπία του ελληνικού κράτους, την οποία είχε προβλέψει ο μεγάλος Σκιαθίτης κοσμοκαλόγερος Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης).  
   Πλησιάζοντας λοιπόν, έναν κόσμο του παρελθόντος, ανακατασκευάζοντάς τον μυθιστορηματικά, το κυριότερο βάρος είναι φυσικό να πέφτει στο ύφος της γραφής και στη διαγραφή προσιτών χαρακτήρων προς ευχαρίστηση του αναγνώστη. Στο σημείο αυτό είναι αναγκαίο να διευκρινίσουμε ότι το ύφος γραφής είναι ο κατάλληλος συνδυασμός του περιεχομένου και της μορφής (δηλαδή του εξωτερικού σημείου), ώστε ν’ αποκαλύπτεται στην έκφραση η πρόθεση του συγγραφέα. Κατά τη διάρκεια της έρευνας των ιστορικών στοιχείων, τα οποία πρέπει να αντιμετωπίζονται με προσοχή, εμφανίζεται το πρωτόγνωρο, εκείνο που αποκαλύπτεται ξαφνικά και διεγείρει τις ευαίσθητες χορδές του νου και της ψυχής. Η δημιουργική συγκίνηση αρχίζει να διαπερνά τις φράσεις του κειμένου κατά τη διάρκεια της «ιερής» στιγμής, όπου το αναγκαίο πραγματολογικό υλικό αντιστέκεται πεισματικά να αφομοιωθεί και να «δέσει» κατάλληλα στην πλοκή. Τότε ο δημιουργός υποπίπτει σε λάθη, αντιφάσεις, σκοντάφτει σε κάποιες μικρές λεπτομέρειες ή η θολή εικόνα του παρελθόντος μπαίνει μπροστά του· γίνεται ανυπέρβλητο εμπόδιο και συνεπώς «χάνει» το γράψιμό του, όσον αφορά την πιστή περιγραφή της εποχής, την οποία προσπαθεί να «ζωντανέψει» εκείνος.
   Αυτό ακριβώς αποτελεί και τη μεγαλύτερη δυσκολία της συγγραφής ενός ιστορικού διηγήματος, εκτός από την πυκνότητα και την ένταση που απαιτεί στη σύνθεση. Ο συγγραφέας οφείλει κυρίως να συγκινηθεί από τη ζωή κάποιων ανθρώπων του παρελθόντος, επιφανών ή μη, να δώσει τη γενική ατμόσφαιρα της εποχής και ν’ αποδώσει με χαρακτηριστική γοητεία τους ήρωες, περιγράφοντας σε βάθος τα συναισθήματά τους. Παράλληλα, πρέπει να καταφύγει σε διάφορες πηγές και να μελετήσει τις μικρότερες λεπτομέρειες της εποχής όπου διαδραματίζεται η ιστορία του, από τις καθημερινές τους συνήθειες, όπως π.χ. τις ενδυματολογικές επιλογές τους, τα εργαλεία καθημερινής χρήσης, τους τρόπους συμπεριφοράς τους έως και τις θρησκευτικές, πολιτικές και κοινωνικές επικρατούσες αντιλήψεις. Υπάρχουν ιστορικές περίοδοι για τις οποίες αφθονούν αξιόπιστες πηγές που μπορεί να χρησιμοποιήσει με ασφάλεια ο συγγραφέας και κάποιες άλλες απ’ όπου δεν είναι δυνατόν ν’ αντλήσει ακόμη και τις ελάχιστες πληροφορίες. Μια αβλεψία όμως από την πλευρά του συγγραφέα θα γινόταν αντιληπτή από τον αναγνώστη που γνωρίζει καλά ιστορία και θα ελάττωνε κάπως την αξία του έργου του. Όταν πια ο δημιουργός είναι σίγουρος για το πραγματολογικό υλικό που συγκέντρωσε, θα προχωρήσει με προσεχτικά βήματα και θ’ αρχίσει να πλέκει έναν σφιχτό ιστό, όπου μέσα του θα κινηθούν τα πρόσωπα και οι τόποι θα ζωντανέψουν και πάλι. Οι μνήμες λοιπόν, θα τροφοδοτήσουν όλο εκείνο το πολύτιμο υλικό και ο μόχθος του συγγραφέα θα ευλογήσει τελειωτικά την προσπάθεια και θα γονιμοποιήσει τον σπόρο της ιδέας που συνέλαβε εκείνος ως πυρήνα της ιστορίας.
   Η διαφορά ενός ήρωα που παλεύει για την ελευθερία της πατρίδας του από έναν ήρωα στις καθημερινές, ιδιωτικές στιγμές του αλλά και στις στιγμές που τα πάθη τον πλέκουν στα πλοκάμια τους, είναι εντελώς αντίθετες συνθήκες, οι οποίες θα καθορίσουν ολόκληρο τον αφηγηματικό τρόπο, ακόμη και την επιλογή του ύφους γραφής (στυλ). Η σύγχρονη ρεαλιστική γλώσσα αποτίει φόρο τιμής στην καθημερινότητα και στα «ασήμαντα» θέματα, έτσι αμασκάρευτη από ωραιοποιημένες λέξεις, που παύουν πια να ξεχύνονται από τις πένες, με το φόβο μήπως και θεωρηθούν οι συγγραφείς ότι υπακούουν σε «έτοιμα, πατροπαράδοτα σχήματα» και έχουν αλλεργία στις κατηγοριοποιήσεις του κλασικού. Μέχρι που αγγίζουν την ωμότητα συντάσσοντας ένα απίστευτο υβρεολόγιο, που ο αναγνώστης οφείλει να μην το δέχεται αδιαμαρτύρητα και έχει υποχρέωση, αν σέβεται τον εαυτό του, ν’ αφήσει στην άκρη αυτό το άχρηστο υλικό. Μερικοί δημιουργοί καλύπτονται πίσω από τη λαμπερή ταμπέλα του μοντερνισμού και του μεταμοντερνισμού για ν’ αρθρώσουν τις απαίσιες κραυγές τους, να δικαιολογήσουν την αθυροστομία τους και να την υπερασπιστούν ως τέχνη που μπορεί να προσφέρει ανώτερη αισθητική απόλαυση! Σε γενικές γραμμές το ιστορικό διήγημα μένει μακριά από τέτοιες πραχτικές γραφής και αποτελεί για τον συγγραφέα ένα πραγματικό πεδίο μάχης όπου αν βγει νικητής θα δικαιωθεί η ικανότητά του στη γραφή.
   Στο ιστορικό διήγημα αποκαλύπτεται ο στόχος του συγγραφέα να καθυποτάξει -στον λόγο του και στις τεχνικές που χρησιμοποιεί- ανώτερα ιδανικά και αισθήματα που ανταποκρίνονται σε κάθε ψυχή. Αν ο σύγχρονος δημιουργός θελήσει να βαδίσει στην πλούσια κληρονομιά και να συνομιλήσει με τους παλιούς μύθους στρέφοντας τους στις δικές του επιδιώξεις και τονίζοντας τις πλευρές που εξυπηρετούν την ανάπτυξη της πλοκής του, τότε έκανε μια καλή αρχή για να σταθεί με σιγουριά στην πολύτιμη αιωνιότητα.
   Η δημιουργία έντονων εικόνων και εντυπώσεων είναι σαν το φυτίλι που θα δώσει την πρώτη σπίθα για την μεγάλη πυρπόληση του πνεύματος που θα επακολουθήσει. Και όσο είναι μεγαλύτερο το ταλέντο του δημιουργού, τόσο η φωτιά έχει περισσότερες πιθανότητες να επεκταθεί χωρίς να την καθυστερήσουν τα συνηθισμένα εμπόδια που ανακαλύπτει στην πορεία ο συγγραφέας και οι αμφιβολίες που ορθώνονται μπροστά του. Αναρωτιέται πώς μπορεί να γράψει μία φράση, ώστε να έχει την αισθητική κάλυψη που επιθυμεί. Δίνει σημασία σε ανάλογες ρήσεις, όπως στη γνωστή του Έζρα Πάουντ: «Η θεμελιώδης ακριβολογία είναι η μοναδική ηθική της γραφής».
   Μπορούμε να επικαλεστούμε αμέτρητους κανόνες, μα όλοι οι κανόνες ορίζονται μέσα από τη μελέτη ενός συνόλου λογοτεχνικών κειμένων, κατά την οποία εξάγονται ωφέλιμα συμπεράσματα ανάλογα με την αναγνώριση που έτυχαν αυτά τα έργα, την ποιότητά τους και την επιρροή που είχαν στο αναγνωστικό κοινό, χωρίς να αποκλείονται βέβαια και οι εμπορικοί παράγοντες προώθησης του βιβλίου. Ο δημιουργός όμως που σέβεται τον εαυτό του, οφείλει να ανακαλύψει τους δικούς του προσωπικούς κανόνες, εκείνους που έκρινε πως λειτουργούν θαυμάσια στον τρόπο γραφής του και αναδεικνύουν τις περιγραφές των επεισοδίων, οδηγώντας τον συντομότερα στους στόχους του. Αυτό ομολογουμένως δεν είναι τόσο εύκολο, επιτυγχάνεται μετά από πολλούς αγώνες, με συνεχείς πειραματισμούς στην έκφραση και μετά από αξιολόγηση κάποιων κριτικών που πιθανώς να έγιναν στο έργο του.
   Θα έθετα ως βασικότερο κανόνα αλλά και σαν απαραίτητη προϋπόθεση για τη συγγραφή, την ειλικρίνεια της γραφής, πράγμα που προϋποθέτει συνεχή διάθεση για την αποκάλυψη της αλήθειας και για την έκφραση της ψυχής. Η υποκειμενική αλήθεια τις περισσότερες φορές βρίσκει αντίκτυπο στον αναγνώστη επειδή είναι γνήσια, έντονη, πλήρης και χαράζεται εύκολα στη μνήμη, πέρα από οποιοδήποτε στυλ γραφής. Η γνώση δεν εξασφαλίζει τόσο την ποιότητα και την ηθικότητα του λογοτέχνη, όσο το ταλέντο που έχει κληρονομήσει σαν χάρισμα. Μερικοί όμως, επιμένουν να βασανίζονται με ποιητικές περιγραφές και θολά περιγράμματα, πλαίσια δύσκολα όπου τοποθετούν τους ήρωες τους ν’ ασφυκτιούν κάτω από το αδυσώπητο κυνηγητό της μοίρας ή κάτω από την ανελέητη επιρροή των παθών τους που δεν είναι σε θέση ακόμη να υπερνικήσουν. Άλλοι δημιουργοί χρησιμοποιούν τον υπαινιγμό σαν το κυριότερο όπλο τους σε μια πλοκή δεκτική σε συμβολισμούς. Η γλώσσα οδηγημένη από τη Μούσα προσπαθεί να πλάσει την αισθητική αρτιότητα που προείπαμε. Άλλοτε σκοντάφτει σε τυπικές δυσκολίες, κάποτε ρέει με ευκολία δίνοντας την πηγή της καλλιτεχνικής απόλαυσης απλόχερα στον αναγνώστη. Παρέχει πανανθρώπινα νοήματα που αναδεικνύονται με τις ευλογίες της τέχνης.
  
ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΣΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΓΡΑΦΗΣ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΟΣ – ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ ΙΣΧΥΟΥΣΩΝ ΚΑΤΑΤΑΞΕΩΝ

   Το παιδικό μυθιστόρημα ξεχωρίζει από το γεγονός πως δυσκολεύει τον συγγραφέα, θέτοντας του συνέχεια εμπόδια, με το κυριότερο και ουσιαστικότερο να είναι αυτόματα και μεγάλο το μέγεθος της ευθύνης που αναλαμβάνει κάποιος, απ’ τη στιγμή που βάζει στο επίκεντρο των σκέψεών του και του δικού του κόσμου το παιδί ως ξεχωριστή, ιδιαίτερη, με διαφορετικές επιθυμίες και απαιτήσεις, ανθρώπινη μονάδα. Ο σπόρος που θα ρίξει εκείνος με τη γραφή του, με τις λέξεις του, τα συναισθήματά του, θα πρέπει να είναι αγνός, αληθινός, απροσποίητος και προπαντός αναλλοίωτος από τις συμβάσεις που βασανίζουν τους ενήλικες.
   Το παιδικό κοινό έχει μια ιδιαίτερη προτίμηση στο αυθόρμητο, το παρορμητικό και θέλει να βιώνει χαρούμενες καταστάσεις, κάτι που είναι λογικό και κατανοητό στα πλαίσια της ομαλής ψυχικής και σωματικής ανάπτυξης του. Το παιδί έχει πάντα το βλέμμα του στραμμένο προς τα έξω, στα πρόσωπα και στα αντικείμενα που το περιτριγυρίζουν. Ενεργεί σαν τον μικρό εξερευνητή που συνεχώς συγκεντρώνει απορίες, ερωτηματικά για τη φύση και τη λειτουργία των ζωντανών οργανισμών του κόσμου. Η ζωή λοιπόν είναι ένα άλυτο μυστήριο γι’ αυτό, αλλά και ένα θαυμάσιο παιχνίδι. Όλα είναι πρωτόγνωρα και δημιουργούν άπειρες συγκινήσεις. Και άραγε, τι του προσφέρουμε εμείς με τον δικό μας τρόπο και από τον τομέα που υπηρετούμε; Το κατευθύνουμε σωστά στα πρώτα σημαντικά βήματα της ζωής του ή του δημιουργούμε ανησυχία, θολές καταστάσεις και το τοποθετούμε συνεχώς σ’ έναν επικίνδυνο λαβύρινθο;
   Το παιδί πρέπει να αισθανθεί ασφάλεια, να νιώθει παντοδύναμο, να κοιτάζει με αισιοδοξία μπροστά του, να του δίνουμε αγάπη αδιάκοπα αλλά και τη βεβαιότητα ότι διαθέτει τις δυνάμεις που ίσως εμείς σαν παιδιά δεν είχαμε κάποτε. Είναι απαραίτητο και πολύ ωφέλιμο για εκείνο να ελπίζει ότι θα καταφέρει να χτίσει έναν κόσμο από την αρχή.
   Έτσι λοιπόν, ένα λογοτεχνικό έργο που απευθύνεται σε παιδιά πρέπει να τα μυεί στον άγνωστο κόσμο και να προσφέρει πρώτα απ’ όλα «τέρψη» και ύστερα παραδειγματικές συμπεριφορές, να διδάσκει έμμεσα, όχι άμεσα με τη μορφή απαγορεύσεων.
   Τα παιδιά, όταν ανακαλύψουν τη χαρά της ανάγνωσης, μπορούν να ξεφύγουν εύκολα από το κακόγουστο των εικόνων που δίνονται καταιγιστικά από την τηλεόραση και να ταυτιστούν με τους ήρωες ενός όμορφου βιβλίου, να μιμηθούν τις ανθρώπινες συμπεριφορές τους. Απομένει λοιπόν, οι γονείς τους να τους στρέψουν την προσοχή και το ενδιαφέρον στο ωφέλιμο ανάγνωσμα. Με αυτό τον τρόπο θα αποφευχθούν παραβατικές συμπεριφορές, όπως η βία και η επιθετικότητα, ενώ αντίθετα θα αναδεικνύονται τα ξεχωριστά ψυχικά χαρίσματα κάθε παιδιού.
   Το παιδικό σύγχρονο μυθιστόρημα ως είδος, ωθεί τους συγγραφείς στην επιλογή θεμάτων από την καθημερινότητα, όπως τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα παιδιά στην οικογένειά τους, στις μεταξύ τους σχέσεις και στο σχολείο, μέχρι να αποκτήσουν και μια κοινωνικά αποδεκτή συμπεριφορά. Αυτό είναι και το δυσκολότερο στη συγγραφή είδος της παιδικής λογοτεχνίας –πιστεύω- γιατί οι χαρακτήρες που θα επιλεγούν θα πρέπει να είναι εύκολα αναγνωρίσιμοι και οικείοι στα παιδιά. Οι περιγραφόμενες καταστάσεις θα πρέπει να είναι επίσης όσο το δυνατόν πιο πειστικές και αληθινές, ενώ η εμπλοκή στην ιστορία αφύσικων και εξωπραγματικών στοιχείων συνηθίζεται λιγότερο απ’ ό,τι στο παραμύθι.
   Στο παιδικό μυθιστόρημα που έγραψα με τον τίτλο: «Το νησί και το αθάνατο νερό», απουσιάζουν οι καθημερινές οικογενειακές καταστάσεις, μιας και η περιπετειώδης ιστορία εκτυλίσσεται σ’ ένα εξωτικό νησί και γίνεται στην πλοκή μία ανάμειξη πραγματικών και εξωπραγματικών γεγονότων, που κάνει πολλούς αναγνώστες να συγχέουν το κείμενο με το παραμύθι. Στο βιβλίο αυτό εξιστορώ τις εμπειρίες και τις περιπέτειες δύο παιδιών· του εντεκάχρονου Πέτρου που έχει κλίση στις κατασκευές, στις εφευρέσεις και γενικά στην τεχνολογία και της γλυκιάς Ελενίτσας, της ευαίσθητης γειτονοπούλας του. Και οι δύο μαζί «κλέβουν» το μυστικό της μηχανούπολης, ένα παλιό μαχητικό αεροπλάνο που ονομάζεται γέρο Τομ. Ο Πέτρος καταφέρνει να πιλοτάρει το αεροπλάνο μέχρι να φτάσουν στο «Νησί της Ελπίδας» που βρίσκεται στο Νότιο Ειρηνικό Ωκεανό. Το νησί κατοικείται από τους ιθαγενείς της φυλής «Καμόα», οι οποίοι αν και επιφυλακτικοί στην αρχή, καλωσορίζουν τα δύο παιδιά και τα εμπιστεύονται, γιατί πιστεύουν σε μια άγραφη παράδοση πως τα παιδιά είναι εκείνοι οι ξένοι που περιμένουν, οι πρώτοι που πάτησαν το πόδι τους εκεί μετά τον Μέγα Αλέξανδρο, και θα οδηγήσουν το νησί τους πάλι πίσω στη χερσόνησο από την οποία είχε αποκοπεί, ύστερα από έναν προϊστορικό κατακλυσμό.  
   Ήρθε η στιγμή λοιπόν να τεθούν σχετικά κάποια ερωτήματα και να αμφισβητηθούν ισχύουσες πραχτικές και κατατάξεις. Στον πεζό λόγο έχουν καθιερωθεί ορισμένα χαρακτηριστικά, εύκολα αναγνωρίσιμα από το συνηθισμένο αναγνωστικό κοινό, ώστε να ξεχωρίζουν οι διάφορες κατηγορίες και να γίνονται αντικείμενο προς συζήτηση, να προσφέρουν ακόμη κάποια σταθερά σημεία αναφοράς στους κριτικούς για την αξιολόγηση του εκάστοτε κειμένου.
   Αυτά τα σημεία έχουν παγιωθεί μετά την άνθηση του μυθιστορήματος τον 19ο  αιώνα και αποτελούν θαυμάσιους οδοδείχτες για την ασφαλή πορεία των παλιών αλλά και των νέων δημιουργών. Όμως, ποιος μας εξασφαλίζει πως εξακολουθούν ακόμη να ενθουσιάζουν, να εμπνέουν και να καλύπτουν οι παλιές τεχνικές γραφής τον σύγχρονο λογοτεχνικό κόσμο και κάποιους τοπικούς πολιτισμούς; Μήπως η μεγάλη πίστη μας στο ρεαλιστικό μυθιστόρημα, στην αληθοφάνεια έφθειρε σε κάποιο βαθμό το είδος; Και πώς να εξηγήσουμε τη δίψα του ανθρώπου για τις καθημερινές ιστορίες και όχι τόσο για τις φανταστικές; Ζούμε σε μία αυστηρά ορθολογιστική κοινωνία και ίσως αντιμετωπίζουμε με καχυποψία κάθε προσπάθεια ανανέωσης του λογοτεχνικού λόγου και βάζουμε συνεχώς την αποπνιχτική θηλιά της κοινής λογικής σε κάθε σκέψη και σε κάθε πράξη μας. Πρέπει να πάρουμε -πιστεύω- κάποια θετικά μηνύματα από την τεχνοτροπία των Νοτιοαμερικάνων συγγραφέων, ώστε στη χώρα μας να γίνουμε λιγότερο αυστηροί με τις κατατάξεις των λογοτεχνικών έργων. 
   Με αυτό που είπα προηγουμένως, ίσως κάνω να γείρει η πλάστιγγα προς τη μεριά του παραμυθιού. Η έλξη που προκαλεί στ’ αλήθεια είναι εντυπωσιακή και προσκαλεί τη φαντασία μας σ’ ένα ατέλειωτο ταξίδι ανακάλυψης και αποκάλυψης καινούργιων πραγμάτων.
  
ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΣΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΓΡΑΦΗΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΥ – ΓΕΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ

   Στο εικονογραφημένο παραμύθι που έγραψα με τον τίτλο: «Μία σημαντική αποστολή», τα ζώα σκέφτονται και ενεργούν σαν άνθρωποι και είναι ικανά να αναλάβουν μία σημαντική δράση. Η συμπεριφορά τους διασκεδάζει, αλλά διδάσκει ταυτόχρονα. Η ξαφνική εξαφάνιση του κυρίου Μιχάλη, της κυρίας Κατερίνας, του μικρού Νίκου, της μικρής Χριστίνας γέμισε την ασφάλεια του γάτου μ’ ένα τεράστιο γιατί…; ΓΙΑΤΙ! Ο γάτος Αριστείδης είχε μείνει μονάχος και ελεύθερος να κάνει οποιαδήποτε αταξία στο σπίτι χωρίς να τον μαλώσει κανείς! Όμως αυτό δεν αρκεί για τον συμπαθητικό γάτο που τρέχει στον σοφό Λυκούργο, τον Πρόεδρο των αδέσποτων ζώων της γειτονιάς για να του εξηγήσει πόσο υποφέρει που έχασε ξαφνικά «τους δικούς του ανθρώπους». Με τη σύμφωνη γνώμη όλων των ζώων του χωριού οργανώνεται ένα μακρινό ταξίδι που θα κάνει τους τετράποδους φίλους μας να ζήσουν θαυμάσιες περιπέτειες. Θα καταφέρουν άραγε να φτάσουν όλοι στον προορισμό τους και να συμπαρασταθούν στον τραυματισμένο φίλο τους τον Νίκο;
   Στο παραμύθι, οι ανθρώπινες καταστάσεις παρουσιάζονται διογκωμένες, ενώ οι χαρακτήρες ξεφεύγουν απ’ τις συνηθισμένες διαστάσεις τους (εξωτερικές και εσωτερικές) και αποδεσμεύονται από τη φθορά του χρόνου. Η αίσθηση της παντοδυναμίας καταλαμβάνει τους πρώην αδυνάτους μετά την παρέμβαση ενός αφύσικου συμβάντος. Αυτά ακριβώς τα στοιχεία χρησιμοποιούνται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στο παραμύθι και το κάνουν να ξεχωρίζει από το μυθιστόρημα, μέσα στο οποίο οι συγγραφείς αποφεύγουν ανάλογης έντασης δημιουργικές απελευθερώσεις. Επίσης, είναι διστακτικοί στην ανάπτυξη ενός μεταφορικού και συμβολικού λόγου, όπου μπορεί μία απλή πράξη να αναχθεί σε δίδαγμα, με πολύ εύληπτο τρόπο, προσφέροντας ταυτόχρονα πνευματικά και ψυχικά οφέλη στους μικρούς αλλά και στους ενήλικες λάτρεις του είδους. Αυτά τα διδάγματα αποτυπώνονται εύκολα στη μνήμη των μικρών αναγνωστών με την επανάληψη της ανάγνωσης του παραμυθιού και ασκούν μεγάλη γοητεία στις ψυχές των παιδιών.
   Το παραμύθι είναι ένα πολιτισμικό προϊόν του πνεύματος που δεν περιορίζεται σε συγκεκριμένο χώρο ή τόπο. Αυτό διαπίστωσαν άλλωστε οι άνθρωποι που εργάστηκαν για τη διατήρηση της παράδοσης και των λαϊκών μύθων συγκεντρώνοντας άπειρο υλικό, οι οποίοι συμπέραναν πως υπάρχουν κοινά σημεία σ’ αυτό το είδος και υπήρξε μια αλληλεπίδραση μεταξύ διάφορων λαών και πολιτισμών. Λαϊκά παραμύθια των σκανδιναβικών χωρών τείνουν ορισμένα χαρακτηριστικά τους να μοιάζουν και να συμπίπτουν πολλές φορές με τα χαρακτηριστικά που ανακαλύπτει κανείς στα παραμύθια των μεσογειακών χωρών, παραδείγματος χάριν η συχνή παρουσία των ξωτικών και των νεράιδων. Αυτό ακριβώς γίνεται γιατί τα παραμύθια περιγράφουν με μια φιλοσοφική διάθεση και μία αποκαλυπτική δύναμη πως πέρα από τις κατά τόπους συνήθειες της καθημερινής ζωής, στην περιπέτεια του πνεύματος η μοίρα όλων των ανθρώπων είναι κοινή.
   Όλα τα παραμύθια βασίζονται σε συμβολισμούς και πίσω απ’ όσα μας διηγείται ο παραμυθάς κρύβεται ένα ωφέλιμο νόημα, το οποίο δεν αντιλαμβάνονται με το μυαλό τα παιδιά αλλά αισθάνονται από ένστικτο, εξαιτίας της αγνότητας της ψυχής τους.
   Τελειώνοντας την ομιλία αυτή, θεωρώ ότι η αξία του παραμυθιού εντοπίζεται κυρίως -όπως ανέφερα προηγουμένως στην περίπτωση του παιδικού μυθιστορήματος- στις παραδειγματικές συμπεριφορές και στο βασικότερο χαρακτηριστικό του· πως το καλό θα νικήσει τελικά το κακό, και έτσι προετοιμάζει τα παιδιά για ν’ αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες της ζωής. Η επίδραση του είδους είναι ευεργετική στην άσκηση μιας υπεύθυνης παιδαγωγικής από τους γονείς και τους δασκάλους.

Σας ευχαριστώ πολύ!

Λάσκαρης Π. Ζαράρης
Νέα Αγχίαλος Βόλου


09/06/2013

Κυριακή 23 Ιουνίου 2013

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΟΥ ΦΙΛΟΠΡΟΟΔΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΝΕΑΣ ΑΓΧΙΑΛΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ ΛΑΣΚΑΡΗ Π. ΖΑΡΑΡΗ: "Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ".


                                    21 Ιουνίου 2013
Πληροφορίες: Γ. ΤΑΒΕΛΗΣ
Email: gtavelis@gmail.com
( 2428076904 - 6974181937

 



ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ


Την Κυριακή 30 Ιουνίου και ώρα 8:00 μ.μ. στο χώρο μπροστά στη Δημοτική Βιβλιοθήκη «ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ» στην παραλία της Ν. Αγχιάλου θα γίνει η παρουσίαση του νέου βιβλίου του πολυβραβευμένου Αγχιαλίτη λογοτέχνη Λάσκαρη Ζαράρη. Πρόκειται για μια συλλογή σύντομων Πεζογραφημάτων με τίτλο “Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ”.
Για το βιβλίο θα μιλήσει ο φιλόλογος και συγγραφέας Διονύσης Λεϊμονής ενώ αποσπάσματα θα διαβάσουν η Νεφέλη Δερδελάκου, δασκάλα και η Ειρήνη Σκουλή, ηθοποιός.
Την εκδήλωση διοργανώνουν ο Φιλοπρόοδος Σύλλογος Ν. Αγχιάλου, ο Σύλλογος Προβολής και Διατήρησης της Παράδοσης της Ανατολικής Ρωμυλίας (Βόρειας Θράκης) Βόλου, η ΗΡΑ Εκδοτική, με την συνεργασία τη Διεύθυνση Αρχείων, Μουσείων και Βιβλιοθηκών του ΔΟΕΠΑΠ – ΔΗΠΕΘΕ του δήμου Βόλου.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΙΛΟΠΡΟΟΔΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΝΕΑΣ ΑΓΧΙΑΛΟΥ.


                                    20 Ιουνίου 2013
Πληροφορίες: Γ. ΤΑΒΕΛΗΣ
Email: gtavelis@gmail.com
( 2428076904 - 6974181937

 



ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Καλοκαιρινή Εκδήλωση των Τμημάτων Δημιουργικής Απασχόλησης του Φιλοπρόοδου Συλλόγου Νέας Αγχιάλου


Με την ευκαιρία της λήξης των μαθημάτων των τμημάτων της Δημιουργικής Απασχόλησης του Φιλοπρόοδου Συλλόγου Νέας Αγχιάλου, το απόγευμα της Τετάρτης 19 Ιουνίου, πραγματοποιήθηκε καλοκαιρινή εκδήλωση στον προαύλιο χώρο της Δημοτικής Βιβλιοθήκης. Οι εκπαιδευτικοί: Θεοδοσία Κουρκουβάτη - Νηπιαγωγός και η Νεφέλη Δερδελάκου - Δασκάλα, μαζί με τα παιδιά, ηλικίας από 3,5 έως 11 χρονών, παρουσίασαν μουσικοκινητικά και θεατρικά παιχνίδια σε γονείς και φίλους. 
Η εκδήλωση ξεκίνησε με λίγα λόγια από τις δασκάλες του Τμήματος που εξηγούσαν το έργο τους μέσα στη χρονιά και τους στόχους που είχαν θέσει, καταλήγοντας σε ένα σύντομο απολογισμό από τη συνεργασία τους με τα παιδιά. Στη συνέχεια, ο πρόεδρος του Φιλοπρόοδου Συλλόγου, κύριος Γιώργος Ταβέλης, χαιρετίζοντας μίλησε για την επιτυχία του τμήματος που βασίστηκε στην άριστη συνεργασία μεταξύ μαζικών φορέων, δήμου και τοπικής κοινωνίας.
Συνοπτικά, τα Τμήματα Δημιουργικής Απασχόλησης έχουν ως στόχο να φέρουν τα παιδιά σε επαφή με ένα πλήθος ερεθισμάτων ώστε να μπορέσει το καθένα από μικρή ηλικία να ανακαλύψει την κλίση του. Ταυτόχρονα, δίνει την ευκαιρία στα παιδιά να περάσουν δημιουργικά κάποιες ώρες μέσα στην εβδομάδα, μέσα στις οποίες στόχος είναι όχι μόνο διασκεδάζουν αλλά και αναπτύσσουν δεξιότητες. Πιο συγκεκριμένα, στα τμήματα της Δημιουργικής Απασχόλησης, τα παιδιά συμμετέχουν σε μουσικοκινητικά και θεατρικά παιχνίδια, έρχονται σε επαφή με την παιδική λογοτεχνία, κάνουν πειράματα φυσικής, παίρνουν γνώσεις αστρονομίας, γεωγραφίας και ιστορίας τις οποίες αφομοιώνουν με έναν βιωματικό τρόπο, παίζουν εκπαιδευτικά παιχνίδια, ζωγραφίζουν και κάνουν κατασκευές. Μέσα από όλα αυτά, κοινωνικοποιούνται, μαθαίνουν να προτείνουν και τα ίδια ιδέες και απελευθερώνονται.
Στην εκδήλωση, αρχικά βγήκε το τμήμα με τα μικρότερα παιδιά για τα οποία ήταν η πρώτη τους απόπειρα να ενταχθούν στο σύνολο μιας τάξης και να διεκπεραιώσουν μια οργανωμένη δραστηριότητα. Τα παιδιά χόρεψαν τρία εκπαιδευτικά τραγουδάκια στα οποία μιμούνταν το περιεχόμενο των στίχων. Στη συνέχεια, ακολούθησαν τα παιδιά του νηπιαγωγείου που παρουσίασαν δύο θεατρικά παιχνίδια. Τέλος, τα παιδιά του δημοτικού παρουσίασαν τρία θεατρικά παιχνίδια και ένα μουσικοκινητικό παιχνίδι ενώ έκλεισαν την γιορτή με ένα αποχαιρετιστήριο τραγούδι. Παράλληλα, οι θεατές μπορούσαν να δουν κάποιες κατασκευές των παιδιών οι οποίες εκτίθονταν στον προαύλιο χώρο της βιβλιοθήκης.
Τα μουσικοκινητικά και θεατρικά παιχνίδια τα οποία παρουσιάστηκαν είχαν εκπαιδευτικό χαρακτήρα, αφού μάθαιναν στα παιδιά να μιμούνται ρόλους, να αξιοποιούν  τις εκφράσεις του προσώπου τους αλλά και τις κινήσεις του σώματός τους. Επίσης, δίδασκαν μουσικές έννοιες όπως η εναλλαγή στο ρυθμό και η αυξομείωση στην ένταση του ήχου. Ταυτόχρονα, είχαν και χιουμοριστικό χαρακτήρα, και η πολύ καλή απόδοση τους από τα παιδιά ενθουσίασε το κοινό. Όσον αφορά τις κατασκευές, οι περισσότερες βασίζονταν σε ανακυκλώσιμα υλικά. Το θέμα τους ήταν συναφές με τις διάφορες ενότητες που υλοποιούνταν στα πλαίσια των μαθημάτων.
Οι δασκάλες των Τμημάτων της Δημιουργικής Απασχόλησης καθώς και ο Φιλοπρόοδος Σύλλογος είναι πολύ χαρούμενοι από τη μαζική συμμετοχή των παιδιών, από την πρόοδο τους και από την επιτυχή έκβαση της χρονιάς. Η καλοκαιρινή εκδήλωση έκλεισε με ευχάριστο τρόπο τη δουλειά των προηγούμενων μηνών δείχνοντας και στους γονείς ένα μέρος του έργου που γίνεται μέσα στην τάξη. Οι εκπαιδευτικοί υπόσχονται να συνεχίσουν τα Τμήματα από Σεπτέμβριο, με περισσότερες ιδέες και με τη ίδια καλή διάθεση, έχοντας πάντα την υποστήριξη του Φιλοπρόοδου Συλλόγου, του Δήμου, της Δημοτικής Βιβλιοθήκης, των γονιών και των πολιτών της Νέας Αγχιάλου.