Αφιερωμένο στο απαλό φως, που έδιωξε μακριά το βασανιστικό σκοτάδι.
Ταξίδεψα στα ανείπωτα τα λόγια που ζωντάνεψαν,
στου πόθου τα άγνωστα νερά που αναπαύτηκαν.
Ταξίδεψα μ' ενός ονείρου την αιθέρια πανοπλία
κι άγγιζα κύματα αχνά μακριά από απελπισία.
Ταξίδεψα σε νύχτες που η ψυχή κοιτούσε μυστικά
και τα ακρογιάλια χάνονταν στου βλέμματος τη σιγαλιά.
Ταξίδεψα κι ας είχα ξύλινη καρδιά που η θάλασσα βύθιζε,
μόλις ξημέρωσα σε μια αγκαλιά που ο χρόνος γύριζε.
Ακούγονταν τραγούδια που μεθούσαν τις αισθήσεις
ακόμη ένα παράθυρο άνοιξα, θαύμα μοναδικό της φύσης.
Ταξίδεψα και ταξιδεύω σε αλήθειες που τρομάζουν
κι ομόρφυνα τα πρωινά με τα χαμόγελά σου.
στου πόθου τα άγνωστα νερά που αναπαύτηκαν.
Ταξίδεψα μ' ενός ονείρου την αιθέρια πανοπλία
κι άγγιζα κύματα αχνά μακριά από απελπισία.
Ταξίδεψα σε νύχτες που η ψυχή κοιτούσε μυστικά
και τα ακρογιάλια χάνονταν στου βλέμματος τη σιγαλιά.
Ταξίδεψα κι ας είχα ξύλινη καρδιά που η θάλασσα βύθιζε,
μόλις ξημέρωσα σε μια αγκαλιά που ο χρόνος γύριζε.
Ακούγονταν τραγούδια που μεθούσαν τις αισθήσεις
ακόμη ένα παράθυρο άνοιξα, θαύμα μοναδικό της φύσης.
Ταξίδεψα και ταξιδεύω σε αλήθειες που τρομάζουν
κι ομόρφυνα τα πρωινά με τα χαμόγελά σου.
15/12/2016
Λάσκαρης Π. Ζαράρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου