ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗ: "ΧΡΟΝΟΣ".

ΕΚΔΟΣΕΙΣ- ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΣΑΙΞΠΗΡΙΚόΝ

Πατριάρχου Ιωακείμ 8 & Σκρα, Θεσσαλονίκη, Τηλ. 2310-220545

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Νίκος Κυριακίδης

ΧΡΟΝΟΣ

Νεοέλληνική ποίηση

Κυκλοφορία: Ιούλιος 2017

Σελίδες: 64

Τιμή: 8 ευρώ

ISBN: 978-618-5274-10-8

[βιογραφικό]

Ο Νίκος Κυριακίδης γεννήθηκε το 1960 πίσω απ’ τα προσφυγικά του Αϊ-Σώστη, στην Αθήνα. Είναι μαθηματικός με μεταπτυχιακές σπουδές στην Επιχειρησιακή έρευνα. Ασχολείται από παλιά με την ποίηση, αλλά πρωτοεμφανίστηκε στο διαδίκτυο το 2011.

Το 2013 εκδόθηκε το πρώτο βιβλίο του «Δρόμοι με ματωμένα γόνατα» απ’ τις εκδόσεις Ars Poetica και  το επόμενο  «Γύμνασμα» από τις εκδόσεις  Συμπαντικές Διαδρομές στα τέλη του 2015.

Έργα του έχουν επίσης συμπεριληφθεί σε ομαδικές ανθολογίες και περιοδικά.  

[δείγμα γραφής]

Μοναστηράκι

‘’Κλέφτης! κούκλας ρούχων!’’

Για να την πουλήσει

Μπορεί να την λατρέψει

Σιωπηλή

Από κάτω άφυλη

Άρα χωρίς απαιτήσεις

Ευθύνες.

‘’Πείτε μου αν τον είδατε στο πρόσωπο’’

Είχε πόνο στα μάτια

Κι ήταν κόκκινα

Και λίγο τρόμο στα χέρια.

Στο χρώμα της στάχτης ο ουρανός

Γαλακτώδης στο σκούρο της

Εκείνη.

Αυτός έχει πάντως πλέον

Αγκαλιά μια κούκλα

Στον ώμο οριζόντια

Σαν μετά δολοφονία.

Δεν μετριέται το πάθος

Μετριέται ο πόνος;

Αυτή μετριέται-

Είναι για νούμερα 38-43

Τρελός έρωτας

Πανηδονιστικό πάθος

Με διαστάσεις.

***

Θυμώνουν κάποιες φορές

Όσοι είναι θαμμένοι με τα δέντρα απ το μπετόν πιο κάτω

Θυμώνουν και γι αυτό τούτο ζεματάει

‘’Τα πνευμόνια του διαστέλλονται’’

Μου είχε πει ένας άστεγος.

Πόσοι νεκροί για να γίνει μια μπερδεψοδουλειά της φύσης

Κάτι σαν ίσιο, κάτι σαν επανάληψη

Μικρές ζωές,  μικρότερες

Θλιμμένες νύφες του σπαραγμού

Παιδιά να βγαίνουν απ τον τόρνο

Της κοινής τους μάνας

Για μιαν ευθεία που ποτέ

Δεν θα γίνει ευθεία

Γιατί δεν υπάρχει ευθεία.

Που πήγαν οι χοροί;

Τις σαύρες που χορεύουν

Έχουμε καιρό να τις δούμε.

Σαν το χρόνο που δεν περνάει

Που κολλάει

Όπως τα στήθια στο μυαλό

Που δεν ξέφυγε απ τον θηλασμό

Σαν τους έρωτες και τις ορμές

Που δεν βγήκαν ποτέ στο φως

Συνήθισαν το κρυφτό και το κυνήγι.

Και οι σαύρες δεν ξέρουν από τούτα

Χάνονται ευθύς

Όντας παντού.

Μα δεν χορεύουν χωρίς εμάς

Ευγενικές ως είναι.

Μένουν κι αυτές αναγκαστικά ευνουχισμένες

Σαν τους βατράχους σε κούπες τσαγιού

Σαν τις αλεπούδες  χωρίς τις βρωμιές τους

Σαν τα υπνωτισμένα αρκούδια μπροστά στους φωτογραφικούς φακούς

Όλα,τόσο βαθιά πονεμένα

Όλα, σε μιαν αναγκαστική

Ανωμαλία.

                      ***