Δευτέρα 3 Αυγούστου 2020

Φεγγάρι μου...




Φεγγάρι μου,
ποτέ δεν κατάφερα 

να σε στολίσω με στίχους,
αντάξιους της ομορφιάς σου,
κι ας άγγιξα πολλές ακρογιαλιές 

στα χέρια μου...
κι ας μέθυσα 

με το κρασί της αλμύρας και του αφρού,
όσες ματωμένες αγάπες κι αν φύτεψα 

στον ουρανό...
για να παίρνω λίγη γνώση 

απ' το Θεό,
ακόμη προσπαθώ 

τον ήλιο να μεθύσω,
με τις μοσχοβολιές της μέρας 

κι ηλιαχτίδες να τρυγήσω
μέσα απ' τ' αμπέλι του έρωτα,
κλέφτης ανείπωτων, 

ωραίων στιγμών.
Ενός μυστηρίου μέτοχος, 

που απόψε με λυτρώνει
με της γυναίκας το παράπονο 

και το βλέμμα της το εκστατικό.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης 

Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου 2020

"Λήδα και Δίας ( Κύκνος )", ένα πολύ όμορφο ποίημα του Αριστομένη Λαγουβάρδου.



Έξω  σταλάν  αργά  τα  ύστερα  θάμπη.
Με  τα  μαλλιά    χρυσόξανθα   λυμένα,
σε     κόκκινο     βελούδο    αναπαμένα
και  το  φλογάτο  αχείλι  που  όλο  λάμπει,

ευωδά  η  Λύδα.  Τα  μάτια  κλεί  κι´οι  κάμποι,
τηράν  τα  μέλη  τα  ροδάτα  ιδρωμένα,
που  με  του  κύκνου  το  σώμα  αγκαλιασμένα
αγγίζονται      δίχως     καν    να    μιλάνε.

Κι ‘ όταν  γιρλάντα  το  φεγγάρι  απιθώνει,
πάνω      στο     μοσκομύριστο      θυμάρι,
το     μύρο     του     κρίνου     όλο     χάρη,

στ’ ανάσασμα      του    Ζέφυρου   απλώνει.
“ Μα  η  Λήδα  ασκογελά  κι’ αποσταμένοι,
πετιούνται    ο    Πολυδεύκης    κι’ η  Ελένη”.

                                Αριστομένης  Λαγουβάρδος


Σύντομο  βιογραφικό  Αριστομένη  Λαγουβάρδου
Γεννήθηκε  στην  Έμπαρο  Ηρακλείου  Κρήτης. Είναι   Μηχανολόγος  Μηχανικός  και  Ναυπηγός του  Πολυτεχνείου  Νεαπόλεως  Ιταλίας. Ζει  στο  Ηράκλειο  Κρήτης.

Εργογραφία
Το  τέλος  της  αθωότητας
Καθώς  κυλά  το  ρόδινο  ποτάμι
Στα  απόκρυφα  τοπία  της  ομορφιάς (υπό  έκδοση),
Τυποκρέτα  Καζανάκη – Ηράκλειο  Κρήτης.

Προκήρυξη του 9ου Παγκόσμιου Ποιητικού Διαγωνισμού της ΑΜΦΙΚΤΥΟΝΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ.

ΑΜΦΙΚΤΥΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ
(ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΦΟΡΕΑΣ)

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ



Προκηρύσσουμε τον 9ο Παγκόσμιο Ποιητικό Διαγωνισμό με θέμα «Ελληνισμός-Ορθοδοξία-Αμφικτυονίες εις την διαχρονίαν». Το θέμα ανήκει στη σφαίρα της ελεύθερης γραφής. Η ποίηση πρέπει να κινείται εντός των ορίων της ευπρέπειας και θα υποβάλλεται σε πέντε αντίγραφα με ψευδώνυμο σε κλειστό φάκελο με τα πλήρη στοιχεία του συμμετέχοντος (ονοματεπώνυμο, διεύθυνση, τηλέφωνα κ.λ.π.), δεν πρέπει δε να υπερβαίνει τους 40 στίχους συνολικά. Η προθεσμία ορίζεται μέχρι το τέλος Μαρτίου 2020 και οι συμμετοχές θα αποσταλούν στη διεύθυνση της Αμφικτυονίας (Γρηγορίου Λαμπράκη 38, Τ.Κ. 54638 ΘΕΣ/ΝΙΚΗ, ΤΗΛ. 2310 215659 ΚΑΙ ΚΙΝΗΤΟ 6977 321330, υπ’ όψιν κου Μπουκόνη Δημήτρη). Τα τρία καλύτερα ποιήματα θα μελοποιηθούν από γνωστούς συνθέτες δωρεάν. Όπως γίνεται πάντα, τα ποιήματα των συμμετεχόντων στον διαγωνισμό θα εκδοθούν σε καλαίσθητο τόμο που θα αποσταλεί στον Απόδημο Ελληνισμό σε βιβλιοθήκες της Ελλάδος και του εξωτερικού.
Για οποιαδήποτε διευκρίνιση και πληροφορία είμαστε στη διάθεσή σας (Δημήτριος Μπουκόνης, τηλ. 2310 215659, 6977 321330).

Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2019

Το μοιραίο ταξίδι...






Η Εύα κοιτούσε συχνά τον ουρανό ψάχνοντας κάποια ξεχασμένα όνειρα απ' τα παιδικά της χρόνια. Σαν τσαμπιά σταφύλια κρέμονταν οι ελπίδες της από τ’ αστέρια. Την κύκλωναν οι αναμνήσεις από τότε που έμαθε να λικνίζεται χαριτωμένο πλάσμα στους δρόμους της γειτονιάς και τ’ αγόρια σφύριζαν με τόλμη για τα κάλλη της. Και τώρα, τι έκανε; Είχε βυθιστεί στις τύψεις της, σαν καράβι που είχε κολλήσει σε βούρκο, και τη βασάνιζαν τα λάθη της ζωής της. Τι ωφελούσε η ωριμότητα της πια, αφού δεν ήταν σε θέση να πάρει μια απόφαση χωρίς να ανατραπεί αμέσως μετά από μια αιφνίδια εξέλιξη των γεγονότων; Σκέφτηκε, πως η μοίρα την είχε παγιδέψει για τα καλά στα δίχτυα της κι έβρισκε ως μόνη λύση ένα μικρό ταξίδι. Αυτό το ταξίδι, θα την έκανε να ξεχάσει το παρελθόν της και να διώξει μακριά τις στεναχώριες της. Μα αποδείχτηκε ότι δεν το είχε μελετήσει καλά, καθώς όσο προχωρούσε χέρι χέρι με τον μεγάλο της έρωτα, καταλάβαινε πως δεν είχε επιστροφή. Ήταν πέλαγα οι καρδιές και οι ψυχές που αντάμωναν κι οι τρικυμίες θαρρείς δυνάμωναν αυτό το σύμπλεγμα, ώστε κανένα νησί δεν ήταν αρκετό για να το κατοικήσουν. Η απλωσιά της ευτυχίας ικανοποιούταν με τους ωκεανούς. Ήταν μοιραίο αυτό το ταξίδι να μη σταματήσει ποτέ....



Λάσκαρης Π. Ζαράρης

Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2019

Δύο όμορφα ποιήματα του Πέτρου Κυρ. Βελούδα.

 ΠΟΙΗΜΑ "ΔΑΚΡΥΣΜΕΝΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ".
 
 
Φθινοπωρινή μελαγχολία, ένα παγκάκι
ζωγραφισμένο με λάθος πινέλο, χρώματα
-δάκρυα ενός πάμφτωχου ζωγράφου.
Φύλλα που πέφτουν μέσα στη ρουτίνα
των πάρκων που ονειρευτήκαμε, μα η
ύπαρξή τους συμβαδίζει μες την ανωνυμία
μιας άνευρης φύσης.
Τα δακρυσμένα, αποστειρωμένα
τζάμια των κελιών της απόγνωσης
τρελών καθαρμάτων είναι θολά, θολώνουν
και τα τζάμια από τα γυαλιά που φορούν
επιστρέφοντας στα σύννεφα την ...αντοχή τους.
Η όρασή τους εξασθενίζει κάτω από το βάρος
του γήρατος της ψυχής, εκείνοι νιώθουν γέροι,
όσοι κουβαλάνε βράχους μοναξιάς, ή τους
μετακινούν αδικαιολόγητα σαν τον Σίσυφο.
Φθινόπωρο, έναρξη μαθημάτων, παιδικές χαρές
και χαμόγελα συνθέτουν το αντιφατικό σκηνικό
που εννοήσαμε...Τάξεις σε τάξη, τσάντες και
χαμόγελα, όμως και ραθυμία και αμφισβήτηση
των ρητόρων, των εργατών της πέννας, και όχι
της πείνας των ανθρωπόμορφων ...λεόντων!

 
ΠΟΙΗΜΑ "ΖΩΗ ΜΕ ΑΝ".
 
 
Αν αντέξεις στη ζωή σου
και αγαπήσεις τη ντροπή σου
θα μπορέσεις να ιππεύεις,
τ' άλογο που ...αγναντεύεις!

Τρίτη 13 Αυγούστου 2019

"Τα πράγματα στη θέση τους" από τον φίλο ποιητή Γιάννη Διογένη.

ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ
 
 
ναι,
είναι τρελός
οραματιστής
πίστεψε έναν κόσμο
που, καν,
δεν πέρασε απ' το μυαλό σας

κι ίσως
γι' αυτό τρελός

δεν μπόρεσε
ν' αντέξει
τη δική μας
-σοβαρή-
κοινωνία

κι οραματιστής
δεν έφαγε
τα σκουπίδια
που του σερβίρατε

ζήτησε
να πετάξει
στον δικό σας ουρανό

κόψατε τα φτερά του
συνειδητά,
σοφά,
όμορφα κι ωραία

κι εύκολα,
χωρίς δεύτερη σκέψη

το πόρισμα σας βγάλατε

ΕΙΝΑΙ ΤΡΕΛΟΣ

ήσυχα κι ωραία

βάλατε....
 
ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΙΟΓΕΝΗΣ

Ένα ταξίδι ακόμη...

 
 
Ένα ταξίδι ακόμη...

Με τις σκέψεις να μη σταματούν,

κανείς ορίζοντας να μην τους φτάνει,

πολλά όνειρα να προσδοκούν...

Η μέθη ενός παραδείσου κοντινού,

πλημμύρισε της ματιάς το φευγαλέο,

κράτησε ο χρόνος μια στιγμή...

κι έπλασε τοπία αιωνιότητας

με το ανυπότακτο σκαρί,

με το πανί περήφανο,

ανέμους να προσελκύει...

Οι φράσεις να μην αρκούν,

να είναι περιττές...

Μόνο με των χειλιών το άγγιγμα

και την αλμυρή αγκαλιά,

να ακούγεται δυνατά

της ψυχής το φτερούγισμα,

οι πόθοι των νησιών να ξετυλίγονται...

σημαίες ελπίδας κι αισιοδοξίας

που δεν κρύβονται...


Λάσκαρης Π. Ζαράρης


Αυτή η θάλασσα...


 


Αυτή η θάλασσα...
γυμνή αλήθεια,
πνίγει τις στιγμές,
το κύμα έρπει
να φτάσει στις σπηλιές,
όπου κατοικούν τα όνειρα
και οι σπίθες της αγάπης.
Γυναίκα,
το σεντόνι της αμαρτίας
σού έστρωσα,
κι ένας πνιγμός σου
κι ένας ερωτικός σπασμός σου
από τα δόντια του αιώνιου
πιάνεται,
κι έτσι τρέφεται η ζωή
που βγαίνει απ' το μηδενικό,
γεννάς στα στήθη σου το φως
κι εγώ βυζαίνω τ' όνειρο
από τη σάρκα σου...

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

Θα υπάρξουν στιγμές...



Θα υπάρξουν στιγμές
που θα έρχομαι
σαν άνεμος
ή σαν ψυχή ματωμένη.
Στο πλατύσκαλο των ονείρων
θα ακουμπώ το σώμα μου
και οι αναμνήσεις θα τριγυρνάνε
μέσα στο σπίτι,
κάνοντας υποκλίσεις
σε μια ευγενική φυσιογνωμία
που έχασα στο παρελθόν.
Ήταν μια οντότητα
που τη δανείστηκα
και δημιουργήθηκε αξεπέραστο χάσμα,
για να κυνηγώ τις χίμαιρες
και να βάζω προσωπικά στοιχήματα
τάχα με τον εαυτό μου.
Ίσως το άλμα προς τον ιδανικό κόσμο
που διακαώς επιθυμούσα,
να έγινε ερήμην μου
και τα σκαλιά που ανέβηκα
να ήταν ένα σκοτεινό υπόγειο,
όπου οι ανάσες των ανθρώπων μ’ έπνιγαν,
αλλά σίγουρα έπλαθαν
μία ευπροσάρμοστη ύλη.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

Δευτέρα 15 Ιουλίου 2019

Ακόμη ένα καλοκαίρι ήρθε...



Ακόμη ένα καλοκαίρι ήρθε ψιθυρίζουν τα όνειρα ανεβασμένα στις συννεφιές κι ύστερα γίνονται παραπονεμένες αλήθειες με ρούχα ξεθωριασμένα από το κυνήγι των σκέψεων και των ελπίδων. Ακόμη ένα καλοκαίρι ήρθε φωνάζουν οι ματιές σχίζοντας τη γαλήνη των ωρών με μια αίσθηση μονοτονίας ή ενός πολυπαιγμένου έργου. Ακόμη ένα καλοκαίρι ήρθε διαλαλούν στη θάλασσα τα σώματα, το μαρτύριο του αφρού και της αλμύρας ομορφαίνει το πνεύμα, ο ήλιος ο διασώστης ενός ναυαγίου πιάνει από τις φτερούγες του κουρασμένου νοτιά την απόλυτη χαρά, μια ψυχή γλυτώνει από τον πνιγμό, οι πληγές τώρα μαλακώνουν καθώς τα αγρίμια τιθασεύονται εντός κι εκτός του ανθρώπου και οι απογοητεύσεις κομματιάζονται στις προπέλες των καραβιών.

14/06/2019

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

Η βροχή.



Η βροχή μού θυμίζει άλλες εποχές, όταν με τα τετράδια και τα βιβλία στα χέρια ξεχυνόμουν στους δρόμους για να απολαύσω την ιεροτελεστία της σταγόνας. Ένιωθα πάντα πιο όμορφα με τη συντροφιά της υγρασίας, σαν να μαλάκωνε η ψυχή και με πλημμύριζε η γαλήνη, ακόμη και οι σκέψεις γινόντουσαν πιο υποφερτές. Οι άνθρωποι σκυμμένοι ή προστατευμένοι κάτω απ' τις ομπρέλες τους, μ' έκαναν να μαντεύω τη ζωή τους μέσα από τον τρόπο που περπατούσαν, μ' έκαναν να τους βλέπω μέσα από ένα θολό τσάμι που τα εξιδανίκευε όλα. Δεν υποψιαζόμουν καν τον πόνο, τις πληγές, τις προδοσίες, τη διάψευση των ονείρων... όλα αυτά που πέφτουν βαριά στα κεφάλια των ενηλίκων, πείρα ζωής και ταυτόχρονα απόπειρα φυγής. Δεν ήταν λίγες οι φορές που πίστευα πως η βροχή είναι το δάκρυ του Θεού για τις αμαρτίες των ανθρώπων και για την πτώση των αγγέλων.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

Γιατί δεν γράφω πια...


Είναι πιο ειλικρινές, πιο καθαρό,
πιο εχέμυθο, πιο διαρκές...
να σιωπάς,
να καταλαβαίνεις και να μη διαμαρτύρεσαι
για άσπρες ή μαύρες μέρες,
να κοιτάζεις τον καθρέφτη
και να αναρωτιέσαι,
αν η ασχήμια πολεμά δυνατά
την ομορφιά,
κι ύστερα να αλλάζεις σελίδα
με μια αναπνοή,
είτε ξέχασες τα ταξίδια,
είτε άφησες τα πανιά,
είτε τα ίχνη του
αισιόδοξου εαυτού σου κρύφτηκαν
και σκέφτηκες να μη σπαταλάς
τα όνειρα,
να μη σκοτώνεις στο τετράδιο
τα αποσιωπητικά και τις τελείες,
τα συναισθήματα και οι αναμνήσεις
χαράζονται πιο βαθιά,
όπου η ζωή
δεν χρειάζεται αποδείξεις
για την ευτυχία σου.

25/05/2019

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

Τετάρτη 3 Ιουλίου 2019

"ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ", ένα πολιτικό άρθρο του Καραδήμα Δημητρίου.




 
Περνά γρήγορα ο καιρός στο Μέτωπο.
Δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς και πολλά. Καθημερινά έχεις να αντιμετωπίσεις τις επιθέσεις αυτών που επιμένουν να σε κρατούν χαμηλά και να σε βουλιάζουν καθημερινά με μισή ζωή, μισό παρόν και αβέβαιο μέλλον.
Έχεις ήδη περάσει πολλά.


Είδες την πατρίδα σου να καταστρέφεται.
Είδες ένα εκατομμύριο νέους της να ξενιτεύονται για να μπορέσουν να επιβιώσουν.
Είδες δουλειές να χάνονται, άνεργους να συσσωρεύονται, σπίτια να εκπλειστηριάζονται, ζωές να καταστρέφονται μαζί με οικογένειες.
Είδες να σου στερούν το δικαίωμα ακόμη και στην ελπίδα πως κάτι μπορεί ν' αλλάξει , πως μπορεί αυτός ο τόπος να σταθεί ξανά στα πόδια του, είδες τα παιδιά σου να κάνουν μαύρες σκέψεις για τη ζωή που τα περιμένει.
Αυτά όμως τα τελευταία χρόνια δοκίμασες τις αντοχές σου, μαζί μ' αυτές των συμπολιτών σου.
Και διαπίστωσες πως δε σου λείπει το κουράγιο, δε σου λείπει η θέληση ούτε η υπομονή να παλέψεις για να μην τα δεχτείς όλα αυτά σαν δεδομένα και αναπόφευκτα.

Στο Μέτωπο βρήκες ανθρώπους που αρνούνται να υποταχτούν στη "μοίρα" που τους επιφύλαξαν όσοι νομίζουν πως είναι τα αφεντικά της Ευρώπης και της πατρίδας σου. Βρήκες αγωνιστές, που έδωσαν τα πάντα για εκφραστεί το μεγάλο ΟΧΙ του λαού μας στο δημοψήφισμα του 2015 και που επιμένουν να κρατούν αναμμένη τη φλόγα του, γιατί το ΟΧΙ δεν ηττήθηκε, αλλά προδόθηκε.
Βρήκες σχέδιο, υπεύθυνο προγραμματισμό αλλά και, το κυριότερο, ΟΡΑΜΑ να ακολουθήσεις ώστε να μπορέσεις να κρατηθείς όρθιος αλλά και να προσφέρεις στους συμπολίτες σου ώστε να πειστούν να πάρουν ξανά τη ζωή τους στα δικά τους χέρια. Να πιστέψουν ότι τα πάντα είναι δυνατά, αρκεί να θελήσουν να γίνουν ενεργοί διαμορφωτές της ζωής και του μέλλοντός τους.


Στο Μέτωπο αυτό, το Μέρα25, συναντηθήκαμε άνθρωποι από διαφορετικές αφετηρίες, με κοινό θεμέλιο λίθο να βάλουμε τέρμα στη νύχτα της δουλοπαροικίας που σκεπάζει τη χώρα μας, όσο και στις πολιτικές που την αναπαράγουν.
Ενάντια στην απογοήτευση και την ιδιώτευση. Ενάντια στις λογικές του "δε γίνεται τίποτα" και του "όλοι ίδιοι είναι".


Η Ιστορία διδάσκει ότι οι καλύτερες στιγμές του ελληνισμού έρχονται στο ζενίθ μεγάλων κρίσεων – εκείνη ακριβώς την στιγμή που, αν και τα πάντα φαίνονται ολόμαυρα και σκοτεινά, οι Έλληνες βρίσκουν το κουράγιο να απορρίψουν τον φόβο της ήττας, να νεκραναστήσουν την ελπίδα, και να αγκαλιάσουν την υπεύθυνη ανυπακοή απέναντι σε εκείνα που τους εγκλωβίζουν. Σήμερα, η Ελλάδα, αντιμέτωπη με την απειλή της ερημοποίησης, βρίσκεται σε μια τέτοια ιστορική στιγμή: στο πιο σκοτεινό σημείο της Μνημονιακής μας νύχτας. Είναι η στιγμή που καλούμαστε να νεκραναστήσουμε την ελπίδα. Δεν μας φοβίζει η αποτυχία. Μας φοβίζει η υποταγή και η έλλειψη προοπτικής, ελπίδας, σχεδίου για την απόδραση από τις «διασώσεις» τους, από τα μέτρα και αντίμετρα τους, από τα Μνημόνια που «φεύγουν» και την «υπευθυνότητά» τους. Δεν μας φοβίζει να βάλουμε ψηλά τον πήχυ. Μας φοβίζει να κοιτάμε χαμηλά και να καταλήξουμε στα γόνατα, άλλη μια φορά ικέτες για τις ζωές μας.

Για το λόγο αυτό υπάρχουμε. Για το λόγο αυτό ακριβώς βρίσκομαι κι εγώ στο Μέτωπο.
Για τον ίδιο λόγο είναι που σας ζητώ να στηρίξετε αυτή την προσπάθεια, που δεν τάζει λαγούς με πετραχήλια ούτε βολεύεται στα κλισέ των επαγγελματιών της πολιτικής.


Κάνει όμως κάτι πολύ σπουδαιότερο.

Προσφέρει τη μεγαλύτερη ικανοποίηση της προσφοράς σε έναν σκοπό που σε καταξιώνει σαν άνθρωπο, επειδή ακριβώς ξεπερνάει τα στενά ατομικά όρια και στοχεύει στην επαναθεμελίωση μιας πατρίδας ελεύθερης από τους δυνάστες της. Προσφέρει την πιο κατάλληλη απάντηση στην ερώτηση που πιθανόν να δεχτείς αύριο - μεθαύριο από τα παιδιά σου.."κι εσύ τι έκανες για να μας προετοιμάσεις ένα καλύτερο μέλλον;".

Ήμουν στο Μέτωπο.

Τρίτη 4 Ιουνίου 2019

8ος ΔΙΕΘΝΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΖΩΟΦΙΛΙΑΣ.





Ποίηση: 1 ποίημα (σε οποιαδήποτε μορφή ποιητικής έκφρασης) έως 32 στίχους
Διήγημα: 1 διήγημα έως 1200 λέξεις
Κάθε δημιουργός μπορεί να λάβει μέρος και στα δύο είδη.
Τα έργα θα πρέπει να είναι ανέκδοτα και αδημοσίευτα, ζωοφιλικού περιεχομένου, στη Νεοελληνική Γλώσσα, σε 5 αντίτυπα, με μονό διάστημα, γραμματοσειρά Arial -μεγέθους 11 και με ψευδώνυμο στο πάνω δεξιά μέρος κάθε σελίδας.
Στη θέση του αποστολέα θα αναγράφεται μόνο το ψευδώνυμο, ενώ τα πλήρη στοιχεία των διαγωνιζομένων (όνομα, επίθετο, ψευδώνυμο, ηλικία, ταχυδρομική διεύθυνση, τηλέφωνα, e-mail και τίτλοι έργων) θα εσωκλείονται σε ένθετο σφραγισμένο φάκελο, στον οποίο θα αναγράφεται εξωτερικά το ψευδώνυμο και το είδος συμμετοχής.
Οι υποψήφιοι μπορούν να αποστείλουν τα έργα τους έως την 1η Ιουλίου 2019 (με απλή, όχι συστημένη επιστολή) στη διεύθυνση:
Ηλέκτρας 5, 351 00, Λαμία.
«Για τον 8ο Διεθνή Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Ζωοφιλίας».
Θα απονεμηθούν διπλώματα: Βραβεία, Έπαινοι, Τιμητικές Διακρίσεις, καθώς και το Βραβείο ‘‘Δήμητρα Καραφύλλη’’*
Επίσης, όλες οι διακρίσεις θα συνοδεύονται από μετάλλια, τα Πρώτα Βραβεία από εικαστικά έργα της Νίκης Βλάχου, ενώ τα Δεύτερα και τα Τρίτα Βραβεία από βιβλία.
Οι διακριθέντες θα ειδοποιηθούν στις αρχές Σεπτεμβρίου 2019. Η Εκδήλωση Απονομής Βραβείων θα πραγματοποιηθεί τον Οκτώβριο 2019 στη Λαμία, σε συνδιοργάνωση με τον Φιλοζωικό Σύλλογο Φθιώτιδας. Η επίσημη ανακοίνωση για την ημερομηνία, το χώρο και τους λοιπούς συνδιοργανωτές της Εκδήλωσης Απονομής θα αναρτηθεί μετά τη λήξη του διαγωνισμού.
Απαιτείται η φυσική παρουσία του διακριθέντος, ή εξουσιοδοτημένου εκπροσώπου του.
Οι αποφάσεις της κριτικής επιτροπής είναι οριστικές, αμετάκλητες και δεν επιδέχονται αμφισβήτηση. Πληροφορίες για των αριθμό των συμμετοχών, την εξέλιξη του διαγωνισμού, την επίδοση ή τη βαθμολογία των διαγωνιζομένων δε θα δίδονται.
Η μη τήρηση των παραπάνω όρων συνεπάγεται με αποκλεισμό των διαγωνιζομένων.  
Ενδέχεται και φέτος:
α). Έκδοση συλλογής των διακριθέντων έργων, η οποία θα πωλείται αποκλειστικά για τις ανάγκες των αδέσποτων τετράποδων φίλων του νομού μας
β). Μελοποίηση διακριθέντων ποιημάτων 
Διευκρινίσεις για το διαγωνισμό στην ηλεκτρονική διεύθυνση:   nickyvlahou@gmail.com


* Βραβείο ‘‘Δήμητρα Καραφύλλη’’: Βραβείο που θεσπίσαμε στο διαγωνισμό μας για να τιμάμε τη μνήμη της Δήμητρας, της εξαίρετης και πολυβραβευμένης ποιήτριας, γραφίστριας (απόφοιτης Τμήματος Γραφιστικής Σχολής Δοξιάδη με καθηγητές τους διαπρεπείς εικαστικούς δημιουργούς Τάσσο, Μυταρά, Γράββαλο, Δεσκουλάκο, Κατσουλίδη, Βασιλειάδη κ. ά.), αγιογράφου, χαράκτριας, κατασκευάστριας μοναδικών χειροποίητων κοσμημάτων, ζωόφιλης, πρώτης νικήτριας του διαγωνισμού μας και, πάνω απ’ όλα, ΑΓΑΠΗΜΕΝΗΣ ΦΙΛΗΣ μας. Η Δήμητρα εξέδωσε εν ζωή τρεις ποιητικές συλλογές: ‘‘Στο βάθος κήπος’’, ‘‘Τρελή τυφλόμυγα’’ και ‘‘Γρήγορα στις οθόνες σας’’, ενώ μετά το ‘‘ταξίδι’’ της, εκδόθηκε η ‘‘Τελευταία χάρη’’.




Η Δημιουργός & Επιμελήτρια του διαγωνισμού
Νίκη Βλάχου

Δευτέρα 11 Μαρτίου 2019

Αιώνια διαδρομή.





   Εκείνο το απομεσήμερο είχε μια παραμυθένια όψη. Δεν ήταν απλά μια αίσθηση που ζωντάνευε μέσα από τη μνήμη... Ήταν άνοιξη κι ίσως όλα τα χαμόγελα των ανθρώπων κι όλες οι προσωπικές επαγγελματικές επιτυχίες συγκεντρωμένες να μην έφταναν ποτέ, για να με κάνουν να νιώσω τόσο όμορφα...
   Κι αν κάποιοι σε φοβούνται, έτοιμοι στη γωνία να απλώσουν το χέρι με το μαχαίρι σφιγμένο και με το στόμα τους να ρίξουν χολή, δεν έχει σημασία, δεν σε αγγίζουν, τους προσπερνάς, ξέρεις πως η δικαιοσύνη έρχεται αργά ή γρήγορα κι ο καθένας λαμβάνει αυτό που του αξίζει. Ξέρεις πως όλα τα χαμένα, κάποτε τα παίρνεις πίσω, όχι επειδή το επιδίωξες σαν τρελός, απλώς τα δικαιούσαι... Να σπέρνεις φως και καλοσύνη με τα λόγια σου και τις πράξεις σου κι όμως να έρχεται πάντα ένα σκοτάδι δηλητήριο να σε πεθαίνει σιγά σιγά...
   Αυτά σκεφτόμουν καθισμένος στο εστιατόριο κι όταν ένιωσα στα ρουθούνια μου εκείνη τη μυστική μυρωδιά των λουλουδιών, την οπτική μαγεία των χρωμάτων, σίγασε ο πληγωμένος κόσμος της ψυχής μου.
   «Ώρα για να ξεχάσεις φίλε μου», είπα στον εαυτό μου, προσπαθώντας να ξεγελάσω τη μοναξιά.
   Κάτω στο πλακόστρωτο, το τακούνι χτυπούσε έντονα, χαρακτηριστικά. Ποιος το περίμενε ότι θα έπεφτε; Με ένα απρόσμενο στραβοπάτημα, δεν μπόρεσε να πιαστεί από πουθενά. Από τη μία η τσάντα, από την άλλη οι σκέψεις να την βαραίνουν. Τινάχτηκα χωρίς να το πολυσκεφτώ, την έπιασα από τη μέση.
   «Άουτς», φώναξε, «πρόσεξε, έγδαρα το γόνατό μου!».
   Την βοήθησα να σηκωθεί προσεχτικά. Της πρότεινα να καθίσει μαζί μου για λίγο, μέχρι να συνέλθει από την ταραχή και να πάρει δυνάμεις. Μου θύμισε γυναίκα άλλης εποχής, πλασμένη με παιδικότητα ή ενήλικη αθωότητα. Το άρωμά της μού δημιούργησε μια πολύ ευχάριστη διάθεση. Της περιποιήθηκα τη γρατσουνιά, βάζοντας γύρω από το γόνατό της έναν επίδεσμο. Όταν ήρθε ο σερβιτόρος για την παραγγελία, πήρε την άρνηση και των δύων μας.
   Άρχισε ένα αεράκι ξαφνικά κι έσπασε την ανοιξιάτικη ζέστη. Περπατήσαμε αρκετά μαζί, πρώτα περάσαμε δύο τρεις τοξωτές καμάρες, δεχτήκαμε και ριπές νερού από τις νοικοκυρές που πότιζαν τις γλάστρες στα μπαλκόνια τους. Μέσα στην ψυχή τής γυναίκας, άρχισε να ξεμυτίζει μια ζωή κρυμμένη και φοβισμένη. Όσο περνούσε η ώρα, η φωνή της ακουγόταν σαν τιτίβισμα καλλίφωνου πουλιού. Μάλλον ήμουν υπεύθυνος για την ψυχική της απελευθέρωση. Ξεφύσηξε κι ένιωσα ότι μια ομίχλη, ένα βαρύ ρούχο του χειμώνα της ξεμάκραινε και με ταξίδευε με ανάλαφρο ενθουσιασμό.
   Το σχόλιό της με εντυπωσίασε: «Ας ήταν τα σωματικά γδαρσίματα τόσο επώδυνα όσο τα ψυχικά!».
   Χαμογέλασε, της χάιδεψα το χέρι, ένα βλέμμα της γαλάζιο χάραζε αιώνια διαδρομή στην καρδιά μου.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης