«1050 ΕΦΙΑΛΤΕΣ» από τον Σάββα Τσαλίκη.

Η άσφαλτος υγρή πασαλειμμένη
πασαλειμμένη δακρυγόνα και με πείσμα
ένας για όλους ο αέρας που αναπνέεις
και στα αυτιά μας το τραγούδι

ένα τραγούδι άοπλο
που ο χρόνος θέλησε βαθιά
να σημαδέψει μέσα μας
δεκαεπτά ενδεκάτου.

ένας ίσκιος μαρτυράει όσους τρέχουν
μια ερώτηση γεννιέται απ’ την καρδιά μου
τι ν’ αγαπήσω πιο πολύ, τα όνειρά μου
ή τη φωνή του εκφωνητή
που φέρνει εφιάλτες.

όνειρο απρόσωπο
όνειρο ζωής στον ίδιο χώρο
με ενός νεκρού χαμόγελο
που ακόμα απορεί
αν πρώτα κόπηκε η φωνή
η πρώτα το καλώδιο
ή και τα δυό μαζί.

(Από την ποιητική συλλογή «ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΟΡΓΗ»,
ΑΣ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ

!).