Το ταξίδι σου.

Φίλος καλός που μας εξέπληξες με την απρόσμενη φυγή σου,

φίλος που την αλεξανδρινή γαλήνη μου σχολίαζες,

όπως έλεγες την απάθειά μου

αλλά κρυφά την επιθυμούσες σαν τη λύτρωση.

Η παράνοια, το φάρμακο στην πληγωμένη σου ζωή,

αυτή η πολύπλοκη αντίδραση στα αστέριωτα όνειρα.

Ήταν η ψυχή σου πέλαγος και τρικυμία

που κανείς δεν μπορούσε να νιώσει ολοκληρωτικά

γιατί διακινδύνευε συνεχώς σκέψεις, ιδέες, υπάρξεις.

Ήταν η παράνοια, η εικόνα μιας γυναίκας

που σ’ είχε κυριέψει σαν αιώνια τιμωρία

τα μάτια σου να βλέπουν μόνο το κενό

μες τον λαβύρινθο των νεανικών σου χρόνων.

05/08/2008

Και πάλι σήμερα που θυμήθηκα έναν άδικα χαμένο φίλο εδώ και χρόνια.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης